De mooiste boeken. Thee. Huub van der Lubbes liedjes.
Healing. Chocolade. Huub van der Lubbes gedichten.
De ontroerendste reacties van lezeressen. Sushi. Huub van der Lubbes geruststellende bestaan.

Deze dingen troosten en raken mij zo, resoneren in mijn ziel; het zijn schoten in de roos.
Als ik er even doorheen zit, helpt de gedachte hieraan meteen. Twijfel ik een moment aan de zin van het bestaan en wat ons overkomt, dan denk ik aan mijn ‘rakers’ en voel dat werkelijk niets voor niets gebeurt. Dat alles, hoe naar sommige details ook mogen lijken, precies gaat zoals het moet…

Een ode aan het schrijven. Die wil ik nu graag schrijven.
Want al toen ik nog klein en bang was, hielp schrijven mij uit de brand. Ik deed niets liever dan verwoorden, met een pen vast in mijn hand. Van vreugde tot verdriet, van schaamte tot… wat eigenlijk niet? Álles kon ik delen.
En of er nou niemand meelas of zovelen, dat maakte eigenlijk niet uit. Schrijver zou ik worden, dat was al heel jong mijn besluit.

Nu ben ik dan zover en biedt schrijven nog steeds houvast. Het geeft mij zoveel toekomst, er is niets wat beter bij me past. Mijn nieuwe boek dat komt eraan en ondertussen borrelt het alweer. Het volgende verschijnt in mijn hoofd, zo gaat het keer op keer. Als ik denk aan later, zie ik een stapel door mij geschreven boeken staan. Want woorden heb ik meer dan zat en pennen, daar kom ik vast wel aan.

Soms vallen puzzelstukjes plots vanzelf op hun plek.
Dat gebeurt nu ook bij mijn nieuwe boek. Óns nieuwe boek moet ik zeggen, want ik schreef het samen met Sterre en Sietse.

Alles wordt duidelijk door een tiental zeer positieve reacties van proeflezers. Plus door het vinden van de juiste, perfecte illustrator. En ook nog in de vorm van tijd. Lees: de kinderen mogen weer naar school. Lees 2: Mama kan weer aan het werk!

En dus pak ik mijn nieuwe boekproject weer op. De tekst rondden de kinderen en ik in november 2019 al af.
Ik dacht dat het een kinderboek was geworden, maar verschillende uitgevers en later ook proeflezers vertelden dat het óók interessant, ontroerend en belangrijk om te lezen is voor volwassenen. Dus noem ik het nu een voorleesboek. Wat ouders, verzorgers, juffen of meesters kunnen voorlezen, zodat de boodschap – die ik nog even geheim houd – tegelijkertijd zowel kinderen als volwassenen bereikt.

De laatste redactieronde deed ik nog voor de coronacrisis. En nu ben ik in de afrondingsfase beland. De illustrator maakte afgelopen zaterdag verschillende foto’s van Sterre en Sietse, die ze gaat natekenen. Ik koos een formaat wat ik het beste vind passen voor dit boek en nu mag ik nog veel meer keuzes maken. Welk lettertype, hoe ga ik de bladzijdes precies indelen, hoe zie ik het omslag voor me? Dolblij word ik van hiermee bezig zijn. Heerlijk! Ik ga gauw weer back to work, dus…

Van de week dacht ik ’s avonds voor de tv terug aan een discussie die ik een jaar of dertien geleden voerde. Ik werkte toen als chef redactie van een meidenmagazine. Daarvóór had ik als journaliste van een vrouwenblad vele lezeressen geïnterviewd over – vooral – levensveranderend heftige onderwerpen. Van moeders van wie hun kind – voorspeld of onverwacht – was overleden tot dames die zelf de meest uiteenlopende ziektes hadden (overwonnen): ik had en heb nog steeds een grote voorliefde voor human interest.

Waar die discussie over ging? Dat was over contact houden met een lezeres, iemand die je hebt geïnterviewd, na publicatie van het artikel. Dat deed ik namelijk af en toe. Omdat we zo’n bijzonder gesprek hadden gevoerd, omdat er een klik was, gewoon: omdat het leven zo liep.
Eén moeder, Karin, die haar negenjarige dochter verloor aan kanker, herinner ik me in het bijzonder. Zij richtte de prachtige webshop Troostgeschenk op, waar ik wel eens wat kocht. Over en weer mailden we af en toe en later vroeg ik Karin zelfs ook voor mijn boek Speciale mama’s.

Maar terug naar die discussie: sommige journalisten vonden contact houden met geïnterviewden vreemd of zelfs not done. Alles moest puur zakelijk blijven. Ik moet er wel bij zeggen dat deze journalisten meestal verantwoordelijk waren voor moderubrieken en dergelijke… een andere tak van sport.

Nu hoorde ik laatst op tv drie verschillende presentatoren korte tijd na elkaar iets over dit onderwerp zeggen. Humberto Tan deelde dat hij altijd contact had gehouden met een mevrouw die hij ooit interviewde. Vervolgens vertelde Natasja Froger dat zij met kerst – zonder de aanwezigheid van een cameraploeg – koffie dronk bij een meneer die zij eerder interviewde in een speciaal Huntington-huis, voor Five days inside. Als laatste stak Beau van Erven Dorens niet onder stoelen of banken dat hij een aantal daklozen uit zijn prijswinnende programma’s ook privé blijft opzoeken.
Mooie voorbeelden vind ik dat. Van vakmensen die ik bewonder, juist omdat ze hun werk met hart en ziel doen.

Als dag en nacht verschillen ze, mijn kinderen. Dat merkte ik al vanaf het moment dat Sietse in mijn buik zat; toen al voelde het anders dan tijdens mijn zwangerschap van Sterre. Maar deze periode worden de verschillen nog eens uitvergroot, zéker op de dagen dat ik Sterre en Sietse thuisonderwijs geef…

Sterre is altijd ijverig. Het weekschema van haar juf neemt ze dan ook uiterst serieus.
‘Wat staat er vandaag op het programma?’ typt ze steevast na het ontbijt. Ze wil zelfs per se de tijden aanhouden die de juf heeft ‘voorgeschreven’. Ze klaagt niet, maar doet gewoon haar werk. Sietse daarentegen…

Mijn jongen, op school een uitblinker, is thuis lastig te motiveren.
“Moet ik zóveel werk doen?” verzucht hij ’s ochtends.
“Mijn handen kunnen niet nóg een woord schrijven, wanneer heb ik pauze?” Die vraag komt bijna elke paar minuten voorbij.

Soms lach ik om Sietses protest, soms kan ik m’n boosheid niet onderdrukken. Grappig genoeg hoeft Siets echt niet zoveel te doen; hij zit pas in groep 3. Sterre heeft als groep 7’er veel meer werk.
“In groep 3 hebben we geen stress”, zegt een van Sietse z’n juffen. Dat herhaal ik maar in m’n hoofd, als ik weer eens vanuit mijn tenen een truc moet verzinnen om Siets een paar bladzijdes te laten maken.

Hoe verschillend ook, één ding hebben mijn kids gemeen: hun harten kloppen even lief.