Vorig jaar, toen Sterre in groep 5 zat, waren Vriendenboekjes een rage. Sterre had er al zo vaak een meegekregen van een klasgenoot, dat ik haar antwoorden op vragen als ‘Wat is jouw lievelingseten, -film en -boek?’ bijna blind kon invullen.
Eén vraag, meestal de laatste, was minder gemakkelijk. ‘Wat is jouw grootste wens?’, zo luidde deze. Andere kinderen gaven materiële antwoorden, zoals ‘Alles van Lego Star Wars krijgen’. Of ik las lieve wensen zoals ‘Dat jij altijd mijn vriendin blijft.’ Sterre typte keer op keer: ‘Lopen’. 

Toen die laatste vraag opnieuw voorbij kwam, hield ik dan ook even mijn adem in. De ‘loopwens’ is altijd weer confronterend. Toevallig waren we buiten, dus Sterre zat niet achter haar spraakcomputer. Wij communiceren dan met een letterkaart: ik heb het alfabet in 5 rijen verdeeld en vraag Sterre of de eerste letter van het woord dat ze wil zeggen in rij 1, 2, 3, 4 of 5 staat. Sterre knikt ‘ja’ bij de juiste rij, ik noem de letters uit die rij op en Sterre knikt weer ‘ja’ bij de juiste letter, waarna we verdergaan met de volgende letter. De fysieke letterkaart hebben we allang niet meer nodig, die zit in onze hoofden; wij communiceren razendsnel op deze manier. 

En ja hoor: Sterre gaf aan dat de eerste letter een ‘L’ was. Maar… de tweede bleek een ‘a’. De derde was ook een ‘a’, daarna een ‘t’ en toen een ‘spatie’. Verbaasd liet ik haar verder spellen. Haar grootste wens bleek deze keer: ‘Laat opblijven’. Ik barstte in lachen uit. “Nou, dát kunnen we regelen!” beloofde ik Sterre. Sinds die keer mag ze op zaterdagen een halfuur later naar bed.

Het is niet wat het lijkt, het is maar hoe je het bekijkt. Jaren geleden kruiste deze zin mijn pad en hij raakte meteen. De stralende meid uit je straat kan wel zwaar depressief zijn en de ogenschijnlijk onopvallende huismus kan een rijk, vervullend (gevoels)leven hebben en vanbinnen puur geluk ervaren. Sommige dingen blijven voor velen onzichtbaar…

Reacties van buitenstaanders op mijn dochter Sterre (10) spiegelen mij vaak hoe onbekend onbemind maakt. Men ziet een rolstoel, een meisje dat anders beweegt, een kind waar ‘iets mee is’. Of ze nu worden uitgesproken of slechts gedacht: automatisch vliegen meewarige vooroordelen en beperkende overtuigingen van deze mensen over Sterre mijn kant op. 

Maar deze raken níet, want ik ken mijn jongedame al tien jaar. Ik weet wat ze kan en wie ze wil worden. Vaak voel ik haar pulserende kracht, vastberadenheid en soms ontgoochelt ze me met wijsheden – die ze met haar spraakcomputer typt – en die van zo diep komen dat ik er zelf nog niet bij kon. 

Daarom, voor wie het anders lijkt: misschien hebben wij met onze blonde dochter in haar parelmoerblauwe rolstoel wel goud in handen. Het is maar hoe je het beleeft.

Op mijn negentiende maakte ik kennis met Reiki. Een medestudente vertelde erover en ik was meteen geïntrigeerd.
Niet lang daarna volgde ik zelf mijn eerste Reiki-cursus en behandelde mensen uit mijn omgeving. Later deed ik meer opleidingen en gooide zelfs deels het roer om: ik startte met het professioneel behandelen van cliënten – ook met Aura- en chakrahealing – in mijn eigen praktijk.

De meestgestelde vraag van buitenstaanders was al die jaren: waarom zou je zo’n cursus volgen of jezelf laten behandelen? Wat brengt het je? Vele voorbeelden kon ik noemen, vanuit mezelf of van reacties van cliënten. Van verlossing van menstruatiepijn tot meer energie en van heling van een ‘frozen shoulder’ tot jezelf lichter en gelukkiger gaan voelen. En tóch, ondanks alle voorbeelden, bleef alternatieve healing al die jaren lastig te omschrijven. Ook in de boeken die ik erover heb gelezen, kwamen schrijvers lang niet altijd tot de kern.

Een paar weken geleden kwam mijn antwoord onverwacht alsnog. Sterre (10) zat even minder goed in haar vel en ook Sietse (6) was een week of twee opvallend hangerig en ‘niet lekker’. Te lange stilstand is niet fijn; we hadden een duwtje nodig. Zonder mijn kinderen op de hoogte te brengen, mailde ik onze healer. ‘Ik help’, schreef hij een paar dagen later terug.

Nog geen 24 uur daarna liep ik met Sietse naar boven om hem naar bed te brengen. Hij huppelde en zong luidkeels een lied dat hij die dag op school had geleerd. “O mama, ik voel me zó heerlijk”, zei hij. “Alsof alle nare dingen uit mijn hart zijn gekropen.” Wauw. Ik stond letterlijk even stil. Dit is ‘m, dacht ik. De mooiste omschrijving van ware healing die ik tot nu toe heb gehoord…

31 December 2018

Sterre. Vandaag is het tien jaar geleden dat zij, onze dochter, werd geboren. 31 December 2008 zag zij om 23.14 uur het levenslicht. Maar hoewel haar naam in onze ogen schittert van schoonheid, was er in het begin alleen maar duisternis. Tijdens mijn – verder probleemloze – zwangerschap had ik al zware voorgevoelens over naderend onheil. En helaas: 45 minuten na haar geboorte kreeg Sterre een ademstilstand. Ze moest worden gereanimeerd en liep zuurstoftekort op. Het gevolg: schade in het deel van de hersenen dat de motoriek regelt. Lees: cerebrale parese, een houdings- en bewegingsstoornis.

Hoe verdrietig het ook was, al heel snel voelden Mark en ik het licht dat Sterre begon uit te stralen. Een verpleegkundige leerde ons om sondevoeding te geven en toen wij baby Sterre mee naar huis mochten nemen, zei zij met tranen in haar ogen: “Jullie kind zal hoogstwaarschijnlijk nooit zelf leren drinken.” Mark en ik keken elkaar aan, en we wisten dat het niet klopte. Negen weken en vele behandelingen van ‘tante Anja’ later was Sterre van haar sonde af. Ze heeft er nooit meer een nodig gehad.

Zo’n moment als met die verpleegkundige, waarop Mark en ik beseften dat we slechts onze dochter en ons eigen gevoel hoefden te volgen: ons leven is een aaneenschakeling geworden van dat soort momenten. Toen ze anderhalf jaar was, volgden we Sterre naar de peutergroep van een revalidatiecentrum. Maar we ontdekten dat in Nederland geen werkelijke revalidatie voor haar mogelijk was, daarom volgden we het licht dat voorbij landsgrenzen scheen. Meerdere keren vlogen we voor therapie naar Oekraïne, Amerika en Zweden.
Ook België deden we heel vaak aan. Onze Brusselse leermeester Eduard van den Bogaert bracht zoveel helderheid en sinds de opening van een nieuw therapiecentrum in Antwerpen in 2017, wil Sterre daar bijna elke schoolvakantie naartoe. Ook via Rens, voor ons een ware wijze uit het oosten, mogen wij helen en hij bevestigt voor ons dat lichamelijke beperkingen niet altijd een levenslang rouwproces hoeven te betekenen. Sterker: ik voel misschien wel meer dan ooit dat de wereld aan onze voeten ligt…

In de loop van de tijd volgden steeds meer lichtpuntjes elkaar op en nu zijn we tien jaar verder. Sterre is een zeer creatieve, eigenzinnige prepuber die elke dag verhalen typt met haar ogen met haar spraakcomputer met eyegazing. Die prima presteert in groep 6, waardoor het nu voor iedereen duidelijk is dat zij goed kan leren. Zij is onderweg, zoals eigenlijk iedereen op deze aarde – bewust of onbewust. Elke dag kan zij beter laten zien wie zij is en wij voelen dat dit slechts het begin is; wij blijven haar volgen.

Sterre. Al een jaar of zes voor haar geboorte, voelde ik dat mijn dochter deze naam moest krijgen. Veel later leerde ik van de Brusselse Eduard dat ik destijds al contact had met de ziel die later als mijn kind zou worden geboren – zielen geven hun eigen naam door, zo vertelde hij.

Sterren geven licht, stralen en wijzen de weg. Die van ons staat niet aan de hemel, maar zit in haar parelmoerblauwe rolstoel op aarde. Geen naam had beter bij haar kunnen passen. Vol dankbaarheid, vertrouwen en geluk zien wij de volgende tien jaar met haar en ons fijne gezin tegemoet.

Uit de grond van ons hart bedanken wij u voor uw steun de afgelopen jaren. En we wensen u een stralend 2019!

Warme groet,
Stephanie, mede namens het bestuur van Stichting Ster.