…ben je zelf. Het lijkt slechts een kinderlijk ‘grapje’, maar o wat kunnen woorden ons beïnvloeden. Ons lichaam bestaat voor een groot deel uit water en de Japanse onderzoeker Emoto publiceerde prachtige boeken over het beïnvloeden van water met behulp van uitspraken en gedachten. Op de foto hierboven zie je een kristal dat ontstond uit water waar de boodschap ‘compassie’ aan was meegegeven. Waterkristallen waar negatieve woorden op zijn ‘losgelaten’, zien er een stuk minder mooi uit…
Tijdens mijn lezingen gebruik ik vaak het (waargebeurde) verhaal over een oude Indianenstam die, als ze een boom van een bepaalde plek weg wilden hebben, deze ‘kapten met woorden’. Dat wil zeggen: dagelijks gingen ze in een kring om de boom heen staan en schreeuwden ze ertegen. Ze kwamen net zolang terug totdat de boom ‘uit zichzelf’ was omgevallen.
Een prachtig voorbeeld van hoe belangrijk het is om je als levend wezen in alle opzichten te omringen met de juiste ‘voeding’. Met andere mensen die je energie geven, met voedende gedachten, werk, boeken, tv-programma’s, letterlijk eten en drinken en ga zo maar door.
Soms doen mensen onbewust het tegenovergestelde. Zo las ik ooit een interview met een zieke mevrouw die zei: “Niemand kan mij genezen.” Ik begreep wat ze waarschijnlijk bedoelde: ze was bij meerdere artsen geweest en geen van hen kon helpen. Toch schrok ik van haar woorden. Als je werkelijk gelooft dat niemand je kan genezen en je deze boodschap meegeeft aan je energiesysteem, kan het vanzelf waarheid worden…
Welke (beperkende) overtuigingen heb jij (onbewust) en wat doen deze met jou? Al lukt het niet altijd, ik probeer mezelf zoveel mogelijk te omringen met voedende gedachten. Ik let op wat ik zeg. Want voor ik het weet, wórd ik het.
Hoe laat je een situatie los waar je geen goed gevoel over hebt? Moet je, zelfs als een gesprek niet de juiste helderheid bracht, het voorval toch proberen achter je te laten en gewoon ‘doorgaan met leven’? Jezelf toespreken dat ervan wakker liggen niemand verder helpt en je ondanks ‘ruis’ weer optimistisch richten op de toekomst? Je koest houden in plaats van opnieuw een poging doen om het onrecht met woorden te bestrijden? Meestal weet en voel ik wel wat wijsheid is, maar soms…
Vertrouwen, dat is vermoedelijk het toverwoord. Vertrouwen dat – al is het op een later moment – alsnog het juiste licht over de situatie zal gaan schijnen.
Toen ik zwanger was van Sterre en nare voorgevoelens over haar geboorte als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hingen, vroeg het leven mij om dapper te zijn en moed te tonen.
Toen Sterre ter wereld kwam en even later werd gereanimeerd, vroeg het leven mij hetzelfde.
Toen de neuroloog zei: “Ga niet met Sterre naar de kliniek voor spastische kinderen in Oekraïne, je kunt net zo goed een andere vakantiebestemming kiezen”, gingen wij tóch (met prachtige resultaten); het leven vroeg ons opnieuw om dapper en moedig te zijn.
Zo kan ik nog wel honderd voorbeelden noemen, uit de afgelopen tien jaar.
Steeds wordt van mij, van ons, gevraagd om zo dicht mogelijk bij onszelf te blijven. Om onze eigen koers te varen; soms tegen de stroom in, soms met de stroom mee.
Af en toe vermoeit het me dat de ‘strijd’ nog niet ten einde is. Tegelijk komen er zoveel ‘beloningen’ op ons pad, in allerlei vormen en maten. Bevestigingen dat wij het juiste doen; heerlijk!
Op dit moment regel ik een nieuwe therapie voor Sterre, waar ik bijna twee jaar research naar heb gedaan. Elk (nood)lot is een leerproces dat je constructief of destructief kunt oppakken, las ik laatst in het prachtige boek ‘Christina’, over Christina von Dreien. Voorlopig blijf ik dapper. Gelukkig heb ik moed.
