De afgelopen jaren voelde ik me ergens wel eens ‘schuldig’ als mensen vroegen hoeveel uur per week ik werkte. Dat waren er namelijk niet altijd zoveel.
Voor Sterres geboorte werkte ik ‘gewoon’ 36 uur per week. Maar toen kwam Sterre ter wereld en dat verliep voor haar, Mark en mij zo traumatisch dat ik me ook na mijn zwangerschapsverlof helaas nog maanden ziek moest melden. Uiteindelijk kwam ik drie dagen per week terug op de redactie van Girlz!, maar ik voelde al snel dat die baan mij niet langer paste.
Dus zegde ik mijn vaste baan op en startte een eenmanszaak. Ideeën en plannen genoeg, daar heb ik nooit een gebrek aan. Maar de afgelopen jaren ontbrak het me wel regelmatig aan veel tíjd om te kunnen werken. Een ‘zorgintensief’ kind wordt niet voor niets zo genoemd…

Van Sterres tweede tot pakweg haar elfde waren de weken dat ik meer dan 20 uur kon werken schaars. Op momenten had ik daar dus een – volledig misplaatst, maar goed – schuldgevoel over. Wij wonen in een ‘yuppendorp’ vol carrièrevrouwen, en ik deed wel van alles op werkgebied, maar ik was ook héél veel met Sterre (die op school nog niet zo stabiel functioneerde en waar van alles voor moest worden geregeld) en Sietse (die gewoon nog ‘klein’ was) bezig.

Pas sinds dit schooljaar voelt het anders. Sterre doet groep 7 nog een keer en zit nu ontzettend goed in haar vel. De uren dat zij op school is, kan ik haar volledig ‘loslaten’. Ondertussen wordt Sietse deze week 8. Hij zit in groep 4 en redt zich ook steeds beter zelf. Ik heb al zes weken achter elkaar meer dan 20 uur per week kunnen werken, en dat voelt zó goed.

Dat eerdere misplaatste schuldgevoel heb ik in mijn hoofd inmiddels helemaal ‘omgedraaid’. Ik durf nu hardop te zeggen: als je als moeder van een of meerdere kinderen in de basisschoolleeftijd kunt werken, is dat pure luxe. Het betekent namelijk dat je óf geen zorgintensief kind hebt, of dat het in ieder geval zo goed gaat met je zorgintensieve kind op de (speciale) school of dagopvang, dat jij de zorg een aantal uren per dag kunt loslaten.

Zelfs toen Sterre laatst twee dagen verkouden was en daardoor even niet naar school mocht, kon ik nog achter mijn eigen laptop mijn uren maken. Sterre kan met haar nieuwe computer namelijk zoveel meer huiswerk zelf doen, dat ik haar nauwelijks nog hoefde te helpen toen zij voor school aan de slag ging. Wat een verschil met de intelligente lockdown een paar maanden geleden: toen zat ik een uur of vier, vijf naast Sterre om de antwoorden die zij met haar spraakcomputer gaf, via mijn laptop in te voeren in haar schoolsysteem. Inmiddels werkt ze zelf rechtstreeks in haar schoolsysteem…

Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik nu elke dag onder schooltijden kan werken. En tegelijkertijd dat ik er ná schooltijd volledig voor mijn kinderen kan zijn.

Niet alles was vroeger beter.
Zo sprak ik gisteren één van Sterres klassenassistenten, die bijna met pensioen gaat. Deze mevrouw werkt maar liefst 49 jaar in het speciaal onderwijs.
“Toen ik net begon, had ik een jongen in de klas die vergelijkbaar was met Sterre”, vertelde zij. “De band die zijn moeder met hem had, doet me heel erg denken aan de connectie die jij met Sterre hebt. Woorden waren ook tussen hen niet nodig om elkaar te begrijpen.”
Mark, die bij het gesprek was, vroeg of de bewuste jongen ook intelligent was (geweest, want hij is inmiddels overleden).
“Zeker”, zei Sterres klassenassistente. “Alleen had hij destijds niet de beschikking over een spraakcomputer, die Sterre wel heeft. Op het gebied van onderwijs kon hij daardoor niet zoveel laten zien.”

Technologie: soms lijken de ontwikkelingen elkaar zo snel op te volgen, dat ik het als atechnische vrouw nauwelijks kan bijbenen. Vast niet alle ‘vooruitgang’ zal ook goed zijn voor iedereen.
Maar een spraakcomputer die volledig met de ogen kan worden bediend, zoals Sterre nu heeft – ze mocht haar ‘oude’ exemplaar onlangs inruilen voor een gloednieuw apparaat, waarmee ze nóg meer kan. Lees: ze kan nu zelfs met haar ogen antwoorden naar de juiste plek slépen, waardoor ze meer schoolopdrachten volledig zelf kan uitvoeren. Lees 2: deze computer is voor ons onmisbaar…
Wat dit betreft prijs ik mezelf gelukkig dat mijn nog niet sprekende, maar intelligente dochter juist in déze tijd werd geboren.

Vier jaar geleden gingen Sterre en ik voor het eerst naar therapeut Rens.
Sommigen noemen hem een ziener, anderen een healer. Hij is sowieso psycholoog, maar dat dekt de lading niet, qua ‘behandeling’ die hij geeft.

“Alles gaat veranderen”, zei Rens die eerste afspraak tegen mij. Ik was nog een beetje sceptisch.
Ik voelde dat ik daar moest zijn, maar dacht toch: eerst zien, dan geloven.

Nu, vier jaar later, kan ik pas (enigszins?) begrijpen wat Rens bedoelde.
Het is namelijk inderdaad gebeurd: terwijl het leven op zich ergens hetzelfde is gebleven, is voor mij en voor ons hele gezin toch alles veranderd. Ik ben nog dezelfde, en ook weer niet. Mijn gevoel, mijn ervaringen… het blijft lastig te omschrijven, maar alles is daadwerkelijk anders.

Fantastisch, ongrijpbaar en mystiek: dat is hoe ík het (voorlopig?) noem…