Aan alles komt een eind. En dat is in dit geval heel positief. Ons nieuwe boek, dat ik samen heb geschreven met mijn kinderen Sterre en Sietse, is namelijk zojuist naar de drukker gegaan!
Ruim een jaar geleden kreeg ik het idee voor dit boek. Het moest gaan over hoe het is om een brus te zijn, een broertje of zusje van een gehandicapt kind. Maar óók over hoe het is om een gehandicapt kind te zijn. Meestal wordt er gesproken óver gehandicapten. Maar ik wilde Sietse als brus en Sterre als gehandicapte zus allebei zélf hun (kant van het) verhaal laten vertellen.
Dat is gelukt. Met z’n drietjes schreven en schrapten we. Daarna zocht ik een illustrator. Samen met haar, Eliane, maakte ik foto’s van Sterre en Sietse in verschillende situaties die we hadden beschreven. Eliane tekende dat het een lieve lust was. Mijn oud-collega art director Irma vroeg ik voor de vormgeving.
De laatste weken waren druk met alle correctierondes, het kiezen van een drukker en zo nog honderd dingen die horen bij het daadwerkelijk uitgeven van een boek. Maar het is gelukt: alle bestanden zijn naar de drukker. Ik kan éven pauze nemen…
Even maar, want na een einde komt er ook altijd weer een nieuw begin. Lees: voor mij begint nu de ‘promotiefase’. Best spannend vind ik dat. Hoe zullen mensen op het boek reageren?
Eén ding is zeker: het maken van dit boek (m’n vijfde!) vond ik fantástisch om te doen. Wordt vervolgd!

“Haat jij de corona ook, mama?” Dat vroeg Sietse mij gisteravond in bed.
Naar vond ik het, dat hij er zo mee bezig is. Maar ook kinderen ontspringen deze dans niet. Op school hoort Sietse niet anders dan dat hij veel vaker z’n handen moet wassen, uitstapjes niet doorgaan en dat er weer een vriendje of vriendinnetje in quarantaine zit omdat een van de ouders ziek is.
“Ik vind het ook moeilijk”, zei ik. “Veel dingen zijn anders. En toch, hoe bizar deze tijd ook is, ik heb een voordeel ontdekt”, vertelde ik verder.
Sietse kroop in mijn armen – gelukkig mogen we binnenshuis gewoon knuffelen – en ik legde hem uit dat er al weken, zo niet maanden, geen files meer staan op de A10. Dat scheelt zóveel tijd op de dagen dat ik Sterre naar school breng. Ik rijd tegenwoordig binnen twintig minuten naar Sterres school.
“Wij hoeven nu veel minder te haasten ’s ochtends”, zei ik tegen Sietse. “En er gebeuren minder ongelukken op de weg. Elk nadeel heeft z’n voordeel”, gaapte ik.
De laatste zinnen waren tegen dovemansoren gezegd, zag ik, want Sietse hield z’n ogen nauwelijks nog open.
“Ik droom dat alles weer normaal wordt”, fluisterde hij nog.
“Ik ook schat”, fluisterde ik. Daarna vielen we samen in een diepe slaap.

Gisteravond was Karin Bloemen te gast bij Jinek, om te vertellen over de verfilming van het boek Maar buiten is het feest. Dit door Arthur Japin geschreven boek is gebaseerd op Karins jeugd, waarin zij werd misbruikt door haar stiefvader. Zelf schreef Karin er later ook nog een boek over: Mijn ware verhaal.
Een verhaal zo heftig dat het iedereen raakt, dacht ik. Daarom raakte het mij des te meer dat ik Karin (weer) hoorde vertellen dat er nog steeds mensen zijn die het niet ‘begrijpen’. Die uitspraken doen zoals: “Is het nou niet eens klaar met dat praten over die incest?”

Hoewel de onderwerpen ‘incest’ en ‘het krijgen van een gehandicapt kind’ net zomin met elkaar zijn te vergelijken als we leed en pijn kunnen meten, zie ik toch een overeenkomst. En wel op het gebied van dit soort niet-empathische reacties.
“Moet zij nou wéér over haar gehandicapte kind schrijven?” Dat verwijt werd – naast gelukkig héél veel fijne reacties, die goud waard zijn! – ook ooit aan mij geadresseerd. Tja…

Sommige verhalen zijn zo allesomvattend, die gaan altijd (in steeds weer nieuwe fases) door. Hoe oud je ook mag worden. En hoe goed het ook met je mag gaan. En zelfs van generatie op generatie; trauma’s verdwijnen niet zomaar uit families…
En al kan ik me voorstellen dat dingen moeilijk invoelbaar zijn als je ze niet zelf hebt meegemaakt: laten we in ieder geval probéren om empathie te tonen voor ‘de ander’. Volgens mij maakt dat de wereld een stuk mooier. Toch?