Op 8 december stonden Sterre, Sietse en ik met een groot interview op de pagina Vrouw van de Telegraaf, over ons nieuwe boek brus en zus.
En deze week staan we in Vriendin (nr. 02), het blad waar ik jaren bij werkte en later ook een column voor schreef over ons leven met Sterre. Fijn, want we willen zoveel mogelijk mensen informeren over brus en zus. De eerste lezersreacties zijn gelukkig heel positief, daar zijn we blij mee!

De eerste jaren van Sterres leven fantaseerde ik nog wel eens over hoe zij had kúnnen zijn als het zuurstoftekort onze deur voorbij was gegaan en ons niet op alle fronten radicaal wakker had geschud.
Maar nú…
Donderdag wordt Sterre twaalf. En in haar huidige vorm heeft zij zoveel ruimte ingenomen in mijn hoofd, hart en ziel – in mijn hele wezen en bestaan – dat er simpelweg geen ruimte over is om te fantaseren hoe zij had kunnen zijn als zij niet vlak na haar geboorte zo onverbiddelijk beschadigd was geraakt.
Exact hoe zij nu is, dát is Sterre. Met haar spastische lijf, haar spraakcomputer en – op z’n tijd – haar eigen grillen. Onze dochter. De liefste en de dapperste. Hoe dapper kun je zijn.

Wat een toestand. Afgelopen maandag kwamen wij net bij Sterres therapeut in Nijmegen vandaan toen we hoorden over de op handen zijnde harde lockdown. Ik schoot meteen in de regelmodus.

Sterre is in de kerstvakantie jarig, dus ze zou aanstaande vrijdag op school trakteren. Maar de scholen moesten dinsdagmiddag al dicht, dus snel uitdeelspullen kopen, zodat Sterre haar verjaardag eerder kon vieren. Sietse z’n kerstviering werd naar voren gehaald, dus gauw zijn nette kleren bij elkaar zoeken. En ík had deze week volop werkafspraken staan, dus vlug verplaatsen wat ik kon en oppas regelen voor de uren die ik echt zou moeten maken, terwijl de kinderen onverwacht niet meer naar school mogen.

Ik zit middenin de promotiefase van ons nieuwe boek ‘brus en zus’. Heb daar nog zoveel plannen en ideeën voor, maar natuurlijk weet ik: gezondheid is het belangrijkst. En als we tot stilstand worden geroepen, dan is dat zeker niet voor niets…

Dus ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mee te bewegen. Me aan te passen en flexibel te zijn. Ik duik straks in alle instructies die we gisteren meekregen van zowel Sterres als Sietses school. Over het gebruik van Google Meet, Classroom, Zuluconnect, Teams en meer digitale namen waar ik vóór de eerste lockdown nooit van had gehoord. En waar ik me nu weer in moet verdiepen, om mijn geheugen op te frissen en te zorgen dat zowel mijn dochter als zoon straks klaar zijn om het onderwijs op afstand te volgen. Alles komt goed, dat is al jaren mijn motto. Maar een toestand is dit wel.