Stephanie schrijft & spreekt

Vernieuwde kaarten

Vernieuwde kaarten

Ze zijn er, vers van de (druk)pers: mijn vernieuwde kaarten ‘Troost’ en ‘Evenwicht’!
Mijn hart klopte in m’n keel toen ik de postpakketjes van de drukker opende. Had ik geen fouten over het hoofd gezien? Hoe zouden de afbeeldingen precies overkomen op de door mij gekozen papiersoorten? Voldeden de kaarten in gedrukte vorm wel aan mijn eigen hoge verwachtingen (lees: op werkgebied ben ik nog behoorlijk perfectionistisch)?

Gelukkig kon ik mezelf geruststellen: ik ben heel blij met de kaarten. Sterker nog: ik raak ervan in jubelstemming, zo fantastisch vind ik dit project. Ik ga er nog meer maken: wordt vervolgd!

                                                                                 

Spannend

Spannend

Een eigen kaartenlijn: dat wilde ik al jaren. Ik hou zelf zó van inspirerende kaarten met rake teksten erop. Vorig jaar had ik eindelijk ‘ruimte’ om vijf gedichtjes te kiezen uit mijn stapels volgeschreven schriften. Ik besloot ze te laten drukken op A6-kaarten. Puur de teksten, zonder vormgeving. Eens kijken of de woorden genoeg kracht hadden om bij mensen binnen te komen…

Ik geloof dat dat laatste is gelukt. Lees: verschillende mensen uit mijn omgeving en een enkele onbekende vertelde(n) mij dat ze een of meerdere kaarten zelf koesteren of naar een dierbare hebben gestuurd. Heel fijn!

Toch loopt de verkoop nog geen storm. Het was ook een experiment om de kaarten zonder verdere vormgeving ‘op de markt te brengen’. De vormgeving die er ooit bij moest komen, zag ik helemaal voor me, in mijn hoofd. Maar ruimte om deze ideeën verder uit te werken, had ik nog niet. Tot een aantal weken geleden…

Ik ondernam twee dingen. Mijn vriendin Sonja vroeg ik om tekeningen te maken bij bepaalde gedichtjes. En Mark vroeg ik om foto’s van mij te maken in de Volgermeerpolder, een prachtig gebied vlakbij ons huis. Mijn geboortegrond, eigenlijk, want mijn ouderlijk huis staat aan de rand van deze plek.
Nu ben ik twee soorten kaarten aan het vormgeven: een aantal met illustraties en een aantal met foto’s. De allereerste vernieuwde kaart, een nieuwe versie van ‘Evenwicht‘, stuurde ik van de week naar de drukker. Deze wordt vanmiddag al in veelvoud door de postbode in mijn brievenbus bezorgd!

Behalve dat Sonja illustraties voor mij maakte en Mark foto’s, doe ik dit project helemaal alleen. De gedichten komen vanzelf, maar het zoeken naar een geschikt vormgeef-programma, een drukkerij, het investeren in de drukkosten, dat deed ik in m’n eentje. Daarom vind ik dit – naast ongelooflijk leuk – ook ongelooflijk spannend.
Ik hoop zó dat mijn kaarten uiteindelijk bij veel meer mensen in de brievenbus mogen vallen!

Vroeger

Vroeger

Niet alles was vroeger beter.
Zo sprak ik gisteren één van Sterres klassenassistenten, die bijna met pensioen gaat. Deze mevrouw werkt maar liefst 49 jaar in het speciaal onderwijs.
“Toen ik net begon, had ik een jongen in de klas die vergelijkbaar was met Sterre”, vertelde zij. “De band die zijn moeder met hem had, doet me heel erg denken aan de connectie die jij met Sterre hebt. Woorden waren ook tussen hen niet nodig om elkaar te begrijpen.”
Mark, die bij het gesprek was, vroeg of de bewuste jongen ook intelligent was (geweest, want hij is inmiddels overleden).
“Zeker”, zei Sterres klassenassistente. “Alleen had hij destijds niet de beschikking over een spraakcomputer, die Sterre wel heeft. Op het gebied van onderwijs kon hij daardoor niet zoveel laten zien.”

Technologie: soms lijken de ontwikkelingen elkaar zo snel op te volgen, dat ik het als atechnische vrouw nauwelijks kan bijbenen. Vast niet alle ‘vooruitgang’ zal ook goed zijn voor iedereen.
Maar een spraakcomputer die volledig met de ogen kan worden bediend, zoals Sterre nu heeft – ze mocht haar ‘oude’ exemplaar onlangs inruilen voor een gloednieuw apparaat, waarmee ze nóg meer kan. Lees: ze kan nu zelfs met haar ogen antwoorden naar de juiste plek slépen, waardoor ze meer schoolopdrachten volledig zelf kan uitvoeren. Lees 2: deze computer is voor ons onmisbaar…
Wat dit betreft prijs ik mezelf gelukkig dat mijn nog niet sprekende, maar intelligente dochter juist in déze tijd werd geboren.

Mystiek

Mystiek

Vier jaar geleden gingen Sterre en ik voor het eerst naar therapeut Rens.
Sommigen noemen hem een ziener, anderen een healer. Hij is sowieso psycholoog, maar dat dekt de lading niet, qua ‘behandeling’ die hij geeft.

“Alles gaat veranderen”, zei Rens die eerste afspraak tegen mij. Ik was nog een beetje sceptisch.
Ik voelde dat ik daar moest zijn, maar dacht toch: eerst zien, dan geloven.

Nu, vier jaar later, kan ik pas (enigszins?) begrijpen wat Rens bedoelde.
Het is namelijk inderdaad gebeurd: terwijl het leven op zich ergens hetzelfde is gebleven, is voor mij en voor ons hele gezin toch alles veranderd. Ik ben nog dezelfde, en ook weer niet. Mijn gevoel, mijn ervaringen… het blijft lastig te omschrijven, maar alles is daadwerkelijk anders.

‘Het leven gaat zich wezenlijker aan je voordoen en is daardoor bijzonderder’, stond in een van de boeken van Godaya Komen, die ook al jaren bij Rens komt. Zoiets, dus…

Fantastisch, ongrijpbaar en mystiek: dat is hoe ík het (voorlopig?) noem…

Back to school

Back to school

Maandagochtend vroeg: Sterre en Sietse moesten (of mochten, het is maar hoe je het bekijkt, zeker in deze corona-tijd) back to school. Sterre vertrekt om 08.00 uur met de auto; Mark, oma, opa en ik zijn om beurten op vaste dagen haar chauffeur. Sietse kan rond 08.15 uur wegfietsen, en ook weer om beurten fietsen Mark, oma of ik nog even met hem mee.
Lees: na het wakker worden, moesten we allevier meteen weer uit bed ‘springen’. En dat was – hoewel ik alles zondag al zorgvuldig had voorbereid, van het vullen van de nieuwe rugzakken met benodigdheden tot het klaarleggen van mijn kleren en die van de kids – tóch weer even wennen…

Want wat vierden wij een fijne zomervakantie. Zes weken (de kids en ik dan, Mark was er drie vrij) hadden we de tijd aan onszelf. En verlangzaamden we ons tempo. Letterlijk: we ontbeten meestal pas rond 09.30 uur. Niet dat Sterre en Sietse zo lang uitslapen, maar Sterre volgt vanuit haar bed ’s ochtends graag een aantal YouTubers op de iPad en Siets houdt van op de bank verdwijnen in Netflix-series. Zelf las ik elke ochtend ruim een uur een boek, voordat ik richting douche vertrok.

En nu begon het gewone dagelijkse leven weer. Gelukkig hadden we er allemaal zin in. Sterre doet nog een jaar groep 7, met een groot deel van haar vorige klas en nieuwe juffen. En Sietse is over naar groep 4, ook al met een nieuwe juf.
Ik geniet er enorm van dat ik nu weer meer tijd heb om te werken, dat zeker. Eindelijk verder met mijn lijst nog-uit-te-voeren-plannen.

En toch… pinkte ik maandagochtend stiekem ook een traantje weg. Gaf ik Sterre nog een extra knuffel voordat Mark met haar in de auto wegreed en kneep ik Sietse nog even fijn voor de buitendeur bij zijn nieuwe lokaal (want vanwege corona mogen wij ouders nog steeds de scholen niet in).
Steeds groter worden ze, mijn schatten, en langzaam allebei ook iets minder kwetsbaar. Maar ze blijven altijd het kostbaarste wat ik ‘heb’.