Als dag en nacht verschillen ze, mijn kinderen. Dat merkte ik al vanaf het moment dat Sietse in mijn buik zat; toen al voelde het anders dan tijdens mijn zwangerschap van Sterre. Maar deze periode worden de verschillen nog eens uitvergroot, zéker op de dagen dat ik Sterre en Sietse thuisonderwijs geef…

Sterre is altijd ijverig. Het weekschema van haar juf neemt ze dan ook uiterst serieus.
‘Wat staat er vandaag op het programma?’ typt ze steevast na het ontbijt. Ze wil zelfs per se de tijden aanhouden die de juf heeft ‘voorgeschreven’. Ze klaagt niet, maar doet gewoon haar werk. Sietse daarentegen…

Mijn jongen, op school een uitblinker, is thuis lastig te motiveren.
“Moet ik zóveel werk doen?” verzucht hij ’s ochtends.
“Mijn handen kunnen niet nóg een woord schrijven, wanneer heb ik pauze?” Die vraag komt bijna elke paar minuten voorbij.

Soms lach ik om Sietses protest, soms kan ik m’n boosheid niet onderdrukken. Grappig genoeg hoeft Siets echt niet zoveel te doen; hij zit pas in groep 3. Sterre heeft als groep 7’er veel meer werk.
“In groep 3 hebben we geen stress”, zegt een van Sietse z’n juffen. Dat herhaal ik maar in m’n hoofd, als ik weer eens vanuit mijn tenen een truc moet verzinnen om Siets een paar bladzijdes te laten maken.

Hoe verschillend ook, één ding hebben mijn kids gemeen: hun harten kloppen even lief.

Wat was er veel, de afgelopen acht weken.
De eerste zes weken was er voor mij de combinatie van fulltime voor de kinderen zorgen én hen thuisonderwijs geven. Er was angst (toen Sietse en ik flink ziek waren), er was verdriet (omdat – behalve Mark – niemand mij kon helpen), er was boosheid (omdat ik me in de steek gelaten voelde), er was stress (van uren schoolwerk begeleiden op twee verschillende niveaus) en er was onrust (door het tijdelijk laten schieten van mijn eigen werk).
Daarna volgden twee vakantieweken, toen was er vanzelf wat minder.

En nu mogen Sterre en Sietse weer naar school. Tenminste: voor twee dagen in de week, dan. Sterre op dinsdag en donderdag, Sietse op maandag en donderdag. Gelukkig komt één dag overeen.

Nu is er blijdschap, zou je denken. En opluchting, wellicht.
Maar wat is er het meest? Gemis, gek genoeg…

Gemis, zo voel ik dat. Want ondanks die momenten waarop ik bang, verdrietig, boos, gestrest of onrustig was, waren mijn kinderen al die weken dichterbij dan ooit. Waren wij als gezin zó samen. Leek de buitenwereld vol verwachtingen heerlijk ver weg. En al zijn Mark en ik sinds Sterres geboorte sowieso al veel meer op elkaar aangewezen dan andere gezinsleden, waardoor dit voor ons ‘minder anders’ was dan voor anderen: wat heb ik óók van deze periode genoten.

Er was namelijk tegelijkertijd zóveel liefde, zoveel vertrouwen, zoveel geluk, zoveel lol en zoveel ontwikkeling.
“Jij was toch ook een leuke juf, mama”, zo vatte Sietse het gisteravond in bed samen.

Het is tijd om mijn kinderen langzaam weer wat meer los te laten. En hoewel de ruimte me trekt, mis ik ze nu al.

Het is de mooiste, afschuwelijkste én meest indrukwekkende documentaire die ik ooit heb gezien: For Sama.
Vorige week keek ik ‘m, maar liefst twee avonden achter elkaar.
En wat ben ik geraakt door het verhaal van journaliste Waad Al-Kateab, haar man Hamza en hun dochtertje Sama. Vanuit hun stad Aleppo filmde Waad de oorlog in Syrië ‘van binnenuit’. Het resultaat is hartverscheurend én enorm inspirerend tegelijk.

De inspiratie die ik eruit haal, komt voort uit het feit dat Waad en Hamza voortdurend hun hart volgen. Tegen alle ratio en andermans verwachtingen in, blijven zij in Aleppo.
Na een kort familiebezoek in het buitenland, keren ze zelfs tóch weer terug naar hun eigen stad, terwijl de kans groot is dat ze daarmee hun dood tegemoet treden.
Maar deze dappere mensen volgen hun intuïtie: ze voelen dat ze dáár moeten zijn. Waad om te filmen wat er gebeurt, om dit (later) met de rest van de wereld te delen. En Hamza om als arts zijn ziekenhuis – het laatste in Oost-Aleppo dat nog niet gebombardeerd is – draaiende te houden.

“Achteraf begrijp ik zelf niet dat we dit hebben gedaan”, zegt Waad. “Maar het voelde als de enige juiste weg.”
Kies je ervoor om deze documentaire te kijken, dan laat-ie je waarschijnlijk nooit meer los.

De liefste mensen zorgen voor de stralendste lichtpunten.
Zo kregen wij de afgelopen week maar liefst dríe verrassingen op rij…

Het begon met een mij onbekende vrouw die voor ons raam verscheen.
“Namens mijn zus breng ik deze mand”, zei ze. En ze zette een mand vol lekkers op onze tuinbank.
Haar zus bleek de moeder van een klasgenoot van Sietse, die tijdelijk met haar gezin in hun vakantiehuis verblijft.
“Maar… waarom krijgen wij dit dan?” stamelde ik verbouwereerd.
“Omdat jullie zo ziek zijn geweest en mijn zus zich kan voorstellen dat het in deze tijd waarschijnlijk extra pittig is om voor Sterre te zorgen”, zei de vrouw.
Een veelzeggende stilte van mijn kant, die ook terug in huis nog wel even voortduurde…

De volgende dag bracht een andere vrouw, die ik alleen van gezicht ken, een prachtige bak met eieren. Echte én chocolade-exemplaren. Oók namens die lieve moeder van Sietse z’n klasgenoot…

Een paar dagen daarna belde de moeder. Namens alle ouders van Sietse z’n klasgenoten, werd er zondagavond een 3 gangen-diner bij ons thuis bezorgd, vertelde ze. Wij hoefden alleen maar de tafel te dekken…
Voor de derde keer tranen in onze ogen.
Deze ouders zouden even geleden een actie op touw zetten om geld in te zamelen voor onze Stichting Ster, maar dat werd afgelast vanwege de corona-maatregelen. Nu kregen wij dit diner om ons een hart onder de riem te steken.

Zij wisten het niet, dat wij er even doorheen zaten. En tóch wisten ze het. Blijkbaar.
Het hielp om ‘gezien te worden’. Wij kunnen er weer tegenaan. Hartverwarmend, allemaal.

Mild mogen we zijn, tijdens deze crisis. Mild voor onszelf, en mild voor de ander. Mild qua wat we vragen en mild qua wat we verwachten, bedoel ik dan.

Gelukkig zijn veel mensen ook mild. Er ontstaan mooie initiatieven; nieuwe tekenenen van verbinding.
Dat is prachtig!

Maar… niet iedereen lijkt mild gestemd.
Zo sprak ik laatst een juf die vertelde dat verschillende ouders boos waren; op haar en op de school waar zij werkt.
Ik zag alleen maar een juf die alles deed wat binnen haar vermogen lag om haar leerlingen van een afstand les te geven, terwijl ze thuis ook nog haar eigen kinderen moest ‘vermaken’.

“Waar kunnen die ouders nou boos om zijn?” vroeg ik een andere, vorig jaar gepensioneerde juf.
“Oh, al heb ik hier niemand over gesproken, dat kan ik zó opsommen”, antwoordde zij ervaren.
“De één vindt dat er te weinig lesstof wordt aangeboden, de ander vindt het te veel, weer een ander vindt de instructies onduidelijk. En ga zo maar door.”
Tja. Blijkbaar is het extreem moeilijk om het voor iedereen goed te doen.

En dan alle ouders zelf. Wij geven onze kinderen nu plots fulltime thuisonderwijs, terwijl we ook nog moeten proberen om (tussendoor) ons eigen werk te doen. Eigenlijk is het niet reeël. Niet voor leerkrachten en niet voor ons.

Maar het kan (even) niet anders. En juist daarom pleit ik voor mildheid.
“Kalmte kan je redden”, zegt Mark altijd.
“Mild zijn ook”, voeg ik daar nu aan toe.