Wij leken wel een gewoon gezin. Een vader, een moeder, een dochter van 13 en een zoon van 9. En de moeder, ik dus, die zes dagen en vijf nachten wegging. Ik was namelijk uitgenodigd voor een retraite bovenop de berg in het Italiaanse Mandali. En daar ging ik nog naartoe ook!
Maar… wij zijn geen gewoon gezin. Drie kwartier na haar geboorte kreeg Sterre een ademstilstand en stierf een deel van haar. Lees: het deel van haar hersenen dat de motoriek regelt. Lees: Sterre is lichamelijk beperkt. Maar nog veel belangrijker: doordat Sterre toen voor een deel stierf, houden wij als gezin van elkaar alsof we elk moment kunnen sterven. Lees: wij zijn altijd bij elkaar. Ik werk (bijna) alleen onder schooltijden. En dat is niet omdat er niets te regelen valt – ook speciale oppassen zijn vast te vinden – maar omdat wij het zo willen. Wij houden intens van elkaar en kunnen niet zonder elkaar. Een kleine week weggaan zonder kinderen is voor Mark of mij dan ook niet ‘normaal’…
Het onderwerp ‘Mandali’ popte trouwens al een halfjaar geleden op mijn pad. Toen zat ik bij mijn Amsterdamse kapper en hoorde andere klanten praten over dit retraitecentrum. Ik spitste mijn oren, want ik wist dat de broer van mijn vriendin een van de eigenaren van Mandali is. De andere kapperklanten waren er zeer positief over. Thuis zou ik eens over Mandali gaan lezen, besloot ik.
Dat kwam er pas maanden later van. Maar ik wist binnen een paar minuten genoeg. De foto’s, filmpjes en teksten op de website raakten mij zó. Ik had overal kippenvel; Mandali leek een magische plek. “Laat mij hier naartoe gaan, wanneer de tijd rijp is”, zei ik hardop tegen ‘het universum’. ‘Net alles gelezen over Mandali, ik moet er ooit in mijn leven heen’, appte ik mijn vriendin.
‘Dit is te bizar, Steph.’, appte zij terug. ‘Ik denk al drie dagen aan jou, omdat mijn broer voor het eerst een vrouwenretraite organiseert, speciaal voor bekenden. Het is al over een maand. Ik mag mensen aandragen om uit te nodigen en dacht meteen aan jou…’
Hoeveel praktische, maar vooral liefdevolle bezwaren ik ook voelde: ik wist dat ik moest gaan. En dus zette Mark mij op zondagochtend 6 maart in de vroege ochtend af op Schiphol…
Hoewel alles in mijn eentje onwennig voelde, hield vooral mijn trots de eerste dagen in Mandali aan. Elke avond belde ik met papa, Sterre en Sietse en hoorde ik hoe Sietse ‘s ochtends had geholpen om de tafel te dekken en hoe Sterre hielp met koken. Al had ik een gehandicapt kind, ik kon wég, de vrijheid overspoelde me bijna…
Net zoals de adembenemend mooie omgeving, het heerlijke eten en het – flink volle, maar goed doordachte – retraiteprogramma. Van half acht ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds hadden we yoga, meditatie en bijeenkomsten en sessies zoals een cacao- en een vuurceremonie, circular breathing, Ayurvedische massage, Reconnective Healing, Chi Neng Qigong en soundhealing.
Nou heb ik de afgelopen tweeëntwintig jaar al best wat gedaan op dit gebied… Reiki 1, Reiki 2, Reiki Master, Pranic Healing, nogmaals Reiki 1, 2 en Reiki Practitioner bij het Nederlof Centrum (omdat ik de boel professioneler wilde aanpakken), cursussen Ontmoet je gids, Intuïtief Tarotleggen, Shin-Do, Quantum Reflex Integration en zelfs de tweejarige beroepsopleiding AuraTouch (tot Aura- en chakrahealer). Ook las ik minstens honderd ‘spirituele’ boeken. Ik zou hier bijna zo’n emoji plaatsen van een aapje met de handen voor de ogen;-).
Hoewel ik dankbaar ben voor deze ervaringen, denk ik inmiddels behoorlijk anders over ‘methodes’. Dat komt door Rens, de ‘ziener’ waar wij sinds vijfeneenhalf jaar met ons gezin naartoe gaan. ‘Ziener’ dekt trouwens absoluut de lading niet, maar helaas bestaat er geen woord dat passend is om zijn beroep of kracht te omschrijven. Mijn zesde boek, waar ik kortgeleden mee ben begonnen, zal gaan over het proces dat wij dankzij Rens doorlopen. Dit wordt vervolgd, dus…
“Methodes zijn op het gebied van identiteit, de verandering die nu van binnenuit mag ontstaan ligt op het gebied van authenticiteit”, zei Rens laatst.
En tóch… ondanks dat ik niet meer ‘van de methodes ben’ én mijn leven al heel mindful is – ik wandel ook al meer dan twintig jaar, dat is voor mij meditatief én ik voer Sterre nu dertien jaar dagelijks twee uur lang kleine hapjes avondeten; mindfuller kan bijna niet – tóch heeft het bezoek aan Mandali mij goed gedaan. Een dance scan van Jan Pieter van Lieshout bevestigde hoe ik mijzelf meer lucht kan en mag geven door wat kleine dingetjes te veranderen, twee uur chanten liet mij écht genieten en opgaan in het moment, een holistic healer liet de energie rondom mijn Hara voelbaar weer meer stromen en tijdens een inquiry – een vraaggesprek waarbij je praat ‘met het hart op de tong’ – durfde ik uit te spreken wat ik ergens wel wist: “Ik ben een leider…”
Ik ben dus heel dankbaar dat ik naar deze retraite mocht. Een volgende keer zou ik liefst wel een dag en nacht korter weggaan, want ik vond het iets te lang. De witheid van Sterres gezicht bij mijn terugkomst spiegelde mij wat een aanslag het voor haar was geweest. Maar zij had het overleefd.
Sietse daarentegen… Halverwege de retraite kreeg ik een appje dat hij via Marks telefoon stuurde. ‘Mama, ik kan nu echt niet meer zonder je. Ik ben Sietse ik hou zoveel van jou.’ Je begrijpt vast dat ik die nacht een stuk minder goed sliep…
Vrijdagmiddag 11 maart wachtte ik hem op bij zijn schooldeur. Hij liep mijn armen in en liet mij niet meer los. “Het was een eeuw, mama. Je was een eeuw weg. Het was gestoord”, zei mijn zoon. De volgende ochtend moesten we al vroeg naar zijn voetbalwedstrijd en zei hij: “Ik ga de sterren van de hemel spelen, mama. Voor jou. Allemaal voor jou.” Voorlopig laat ik hem, Sterre en Mark ook niet meer los.
Wij zijn een gewoon gezin. En ook weer niet. Ik zou het niet anders meer willen.
