Wat een toestand. Afgelopen maandag kwamen wij net bij Sterres therapeut in Nijmegen vandaan toen we hoorden over de op handen zijnde harde lockdown. Ik schoot meteen in de regelmodus.

Sterre is in de kerstvakantie jarig, dus ze zou aanstaande vrijdag op school trakteren. Maar de scholen moesten dinsdagmiddag al dicht, dus snel uitdeelspullen kopen, zodat Sterre haar verjaardag eerder kon vieren. Sietse z’n kerstviering werd naar voren gehaald, dus gauw zijn nette kleren bij elkaar zoeken. En ík had deze week volop werkafspraken staan, dus vlug verplaatsen wat ik kon en oppas regelen voor de uren die ik echt zou moeten maken, terwijl de kinderen onverwacht niet meer naar school mogen.

Ik zit middenin de promotiefase van ons nieuwe boek ‘brus en zus’. Heb daar nog zoveel plannen en ideeën voor, maar natuurlijk weet ik: gezondheid is het belangrijkst. En als we tot stilstand worden geroepen, dan is dat zeker niet voor niets…

Dus ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mee te bewegen. Me aan te passen en flexibel te zijn. Ik duik straks in alle instructies die we gisteren meekregen van zowel Sterres als Sietses school. Over het gebruik van Google Meet, Classroom, Zuluconnect, Teams en meer digitale namen waar ik vóór de eerste lockdown nooit van had gehoord. En waar ik me nu weer in moet verdiepen, om mijn geheugen op te frissen en te zorgen dat zowel mijn dochter als zoon straks klaar zijn om het onderwijs op afstand te volgen. Alles komt goed, dat is al jaren mijn motto. Maar een toestand is dit wel.

Ons nieuwe boek is van de drukker gekomen! En het ziet er gedrukt en wel zelfs nóg mooier uit dan ik had verwacht. Zo fijn.

brus en zus (ja, eindelijk mag ik de titel onthullen!) gaat over Niels (7) en Ninte (11). Dit is de korte beschrijving:
Niels lijkt een heel gewone jongen. Maar hij is een brus, want hij heeft een gehandicapte zus. Maakt dat hem bijzonder?
Ninte lijkt een heel bijzonder meisje, want zij zit in een rolstoel. Maar is zij misschien toch ook gewóón?
Je leest het in dit autobiografische omkeerboek dat Stephanie Kaars samen met haar kinderen schreef. Een prachtig (voorlees)boek voor iedereen, of je nu zeven bent of honderdzeven.

Anderen over brus en zus:
‘In één adem uitgelezen. Ontroerend, grappig en vol met liefde’
Hinke Piersma, auteur

‘Past heel erg in deze tijd van omgaan met díversiteit’
Petra Reedijk, orthopedagoog en onderwijsadviseur

‘Dit verhaal verdient een breed lezerspubliek’
Jean Christophe Boele van Hensbroek, uitgever

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Nog héél even en dan is het 8 december. Vanaf die dag is ons nieuwe boek net als mijn andere boeken te koop via bol.com.

brus en zus, samen bijzonder (Uitvoering: hardcover)
Stephanie Kaars & kinderen
Uitgeverij Licht
www.uitgeverij-licht.nl
ISBN 978-90-9033634-3

Over een week komt ons nieuwe boek van de drukker. Ik kan bijna niet wachten. Ik wil het boek – het gedrukte eindresultaat van het idee dat ik ruim een jaar geleden bedacht – kunnen zien, ruiken en voelen. En doorbladeren natuurlijk, om te checken of alles gedrukt en wel echt he-le-maal in orde is. Al is dit mijn vijfde boek, het blijft zó spannend!

Over twee weken mogen Sterre, Sietse en ik het eerste exemplaar uitreiken aan iemand die voor ons – en voor veel meer mensen – heel speciaal is. Dat wordt een bijzonder moment. En díe dag wordt ook de eerste officiële verkoopdag van ons boek. Keep you posted;-)…

Zestien jaar geleden mocht ik meedoen aan de eerste editie van Expeditie bladenmaken, een cursus voor redactionele professionals. Daar leerde ik een collega kennen die zweerde bij een freelance-bestaan. “Ik moet er niet aan denken om zoals jij vast bij een tijdschrift te werken”, zei zij. “Dat je alleen maar verhalen mag schrijven die binnen die bladformule passen en steeds moet focussen op het merk waarbij je hoort.”
Destijds kon ik me weinig bij haar standpunt voorstellen. Ik genoot zó van het warme redactiebad waarin ik was terechtgekomen. Bovendien wás ik een lezeres van het desbetreffende tijdschrift, dus het kostte mij geen moeite om me in de doelgroep in te leven. Ik bedacht en schreef juist alleen maar dingen die ik leuk vond en mocht van de hoofdredactie ook vrijwel al mijn ideeën uitvoeren. Een freelance-bestaan leek me eenzaam. Voor mijn gevoel hoorde je dan nergens echt bij.

Hoe anders kijk ik hier nu tegenaan. Ik bén inmiddels zelfstandig ondernemer en vind het – als moeder van een gezin met twee kinderen – heerlijk om in m’n eentje vanuit huis te werken. En, misschien nog belangrijker: sinds Sterres geboorte heb ik zó mijn hoofd en handen vol aan ons eigen verhaal (en dat bedoel ik positief!) dat ik minder de behoefte voel om veel andere mensen te interviewen. Ons eigen verhaal en onze zoektocht naar ‘healing’, daar zitten zoveel lagen in en met de tijd mogen we telkens nieuwe fases ontdekken. Ik heb daar zoveel over te vertellen en te delen, daar komt voor mijn gevoel nog lang geen einde aan.

Toen ik voor mijn nieuwe boek de afgelopen weken intensief samenwerkte met een illustrator en een vormgever, vond ik dat ook weer heel leuk, moet ik wel zeggen. Maar het zelfstandig ondernemen in plaats van werken in loondienst, dat bevalt me onverwacht goed. Sterker nog: ik merk dat ik daar elk jaar verder in groei en dat het me steeds meer inspiratiekriebels geeft. En dat had ik zestien jaar geleden als vaste journalist van een groot vrouwenblad zeker niet verwacht…