Soms valt bij het begin van een leven, de dood al meteen met de deur in huis.
Acht jaar geleden las mijn lieve toenmalige collega Renée van de redactie van Girlz! mijn boek Gefeliciteerd, het is een… gehandicapt kindje. Intens leefde ze mee met de traumatische geboorte van Sterre.
Vorige week las ik Renées onlangs uitgebrachte boek Alles komt goed, over haar tweelingdochters die onverwacht op een traumatische wijze stil werden geboren tijdens een vakantie in Spanje. Wat raakte haar boek mij en wat ben ik trots op Renée, die ook nog een prachtige webshop is gestart voor ouders van sterrenkinderen…
Alles komt goed. Maar goed is soms een relatief begrip.
Soms overkomt de liefsten het allerergste.

Een halfjaar geleden begon het. Sterre typte: Jullie mogen niet meer in mijn kamer komen als ik er niet ben. “Eh… oké”, antwoordde ik, nog een beetje verbaasd. “Dan is het maar goed dat ik net de deuren in je kamer heb geschilderd, want nu hoeft dat over tien jaar pas weer”, zei Mark.
Dan woon ik hier al niet meer, typte Sterre. Ik ga later in Amsterdam wonen. “Eh… oké, was deze keer het enige dat Mark én ik uitbrachten. Ons knuffelmeisje nam ineens wel heel veel afstand…

Sindsdien is het hek van de dam. Uit de spraakcomputer volgden zinnen als: Oma hoeft niet meer aan jou te vertellen wat ik heb gegeten als ik bij haar ben geweest, mama en Als ik uit school kom, stofzuigen we samen wel mijn kamer. Het eerste bleek bij navraag kinderachtig te zijn en het tweede was om te voorkomen dat ik in mijn eentje – helemaal zelf haar kamer stofzuigen, wil Sterre het liefst maar lukt nog niet vanwege haar lichamelijke beperkingen – in haar kamer zou zijn.

Over de schone, opgevouwen was die ik wekelijks in Sterres kledingkast leg, hield ik de afgelopen maanden wijselijk mijn mond. Dat kon ik vast nog even stiekem blijven doen, hoopte ik. ‘Even’ bleek inderdaad het juiste woord. Vanochtend typte Sterre de zin op de bovenstaande foto. En daarna: Ik ben ook al tien dan hoef je niet de baas over mijn kledingkast te zijn mama. Ook aan papa vertellen mama. Eh… oké…
Er is geen ontsnappen meer aan: wij hebben een prepuber in huis.

Vorig jaar, toen Sterre in groep 5 zat, waren Vriendenboekjes een rage. Sterre had er al zo vaak een meegekregen van een klasgenoot, dat ik haar antwoorden op vragen als ‘Wat is jouw lievelingseten, -film en -boek?’ bijna blind kon invullen.
Eén vraag, meestal de laatste, was minder gemakkelijk. ‘Wat is jouw grootste wens?’, zo luidde deze. Andere kinderen gaven materiële antwoorden, zoals ‘Alles van Lego Star Wars krijgen’. Of ik las lieve wensen zoals ‘Dat jij altijd mijn vriendin blijft.’ Sterre typte keer op keer: ‘Lopen’. 

Toen die laatste vraag opnieuw voorbij kwam, hield ik dan ook even mijn adem in. De ‘loopwens’ is altijd weer confronterend. Toevallig waren we buiten, dus Sterre zat niet achter haar spraakcomputer. Wij communiceren dan met een letterkaart: ik heb het alfabet in 5 rijen verdeeld en vraag Sterre of de eerste letter van het woord dat ze wil zeggen in rij 1, 2, 3, 4 of 5 staat. Sterre knikt ‘ja’ bij de juiste rij, ik noem de letters uit die rij op en Sterre knikt weer ‘ja’ bij de juiste letter, waarna we verdergaan met de volgende letter. De fysieke letterkaart hebben we allang niet meer nodig, die zit in onze hoofden; wij communiceren razendsnel op deze manier. 

En ja hoor: Sterre gaf aan dat de eerste letter een ‘L’ was. Maar… de tweede bleek een ‘a’. De derde was ook een ‘a’, daarna een ‘t’ en toen een ‘spatie’. Verbaasd liet ik haar verder spellen. Haar grootste wens bleek deze keer: ‘Laat opblijven’. Ik barstte in lachen uit. “Nou, dát kunnen we regelen!” beloofde ik Sterre. Sinds die keer mag ze op zaterdagen een halfuur later naar bed.

Het is niet wat het lijkt, het is maar hoe je het bekijkt. Jaren geleden kruiste deze zin mijn pad en hij raakte meteen. De stralende meid uit je straat kan wel zwaar depressief zijn en de ogenschijnlijk onopvallende huismus kan een rijk, vervullend (gevoels)leven hebben en vanbinnen puur geluk ervaren. Sommige dingen blijven voor velen onzichtbaar…

Reacties van buitenstaanders op mijn dochter Sterre (10) spiegelen mij vaak hoe onbekend onbemind maakt. Men ziet een rolstoel, een meisje dat anders beweegt, een kind waar ‘iets mee is’. Of ze nu worden uitgesproken of slechts gedacht: automatisch vliegen meewarige vooroordelen en beperkende overtuigingen van deze mensen over Sterre mijn kant op. 

Maar deze raken níet, want ik ken mijn jongedame al tien jaar. Ik weet wat ze kan en wie ze wil worden. Vaak voel ik haar pulserende kracht, vastberadenheid en soms ontgoochelt ze me met wijsheden – die ze met haar spraakcomputer typt – en die van zo diep komen dat ik er zelf nog niet bij kon. 

Daarom, voor wie het anders lijkt: misschien hebben wij met onze blonde dochter in haar parelmoerblauwe rolstoel wel goud in handen. Het is maar hoe je het beleeft.

Op mijn negentiende maakte ik kennis met Reiki. Een medestudente vertelde erover en ik was meteen geïntrigeerd.
Niet lang daarna volgde ik zelf mijn eerste Reiki-cursus en behandelde mensen uit mijn omgeving. Later deed ik meer opleidingen en gooide zelfs deels het roer om: ik startte met het professioneel behandelen van cliënten – ook met Aura- en chakrahealing – in mijn eigen praktijk.

De meestgestelde vraag van buitenstaanders was al die jaren: waarom zou je zo’n cursus volgen of jezelf laten behandelen? Wat brengt het je? Vele voorbeelden kon ik noemen, vanuit mezelf of van reacties van cliënten. Van verlossing van menstruatiepijn tot meer energie en van heling van een ‘frozen shoulder’ tot jezelf lichter en gelukkiger gaan voelen. En tóch, ondanks alle voorbeelden, bleef alternatieve healing al die jaren lastig te omschrijven. Ook in de boeken die ik erover heb gelezen, kwamen schrijvers lang niet altijd tot de kern.

Een paar weken geleden kwam mijn antwoord onverwacht alsnog. Sterre (10) zat even minder goed in haar vel en ook Sietse (6) was een week of twee opvallend hangerig en ‘niet lekker’. Te lange stilstand is niet fijn; we hadden een duwtje nodig. Zonder mijn kinderen op de hoogte te brengen, mailde ik onze healer. ‘Ik help’, schreef hij een paar dagen later terug.

Nog geen 24 uur daarna liep ik met Sietse naar boven om hem naar bed te brengen. Hij huppelde en zong luidkeels een lied dat hij die dag op school had geleerd. “O mama, ik voel me zó heerlijk”, zei hij. “Alsof alle nare dingen uit mijn hart zijn gekropen.” Wauw. Ik stond letterlijk even stil. Dit is ‘m, dacht ik. De mooiste omschrijving van ware healing die ik tot nu toe heb gehoord…