Een mooi (online) artikel van de hand van mijn lieve vriendin Sonja Brekelmans: https://www.eo.nl/artikel/stephanies-dochter-is-ernstig-lichamelijk-gehandicapt-sterre-laat-zien-dat-alles-mogelijk-is
Afl. 11 HG: Sterre en ik praten verder
Deze week praat ik voor de tweede keer in mijn video-podcast ‘Helende gesprekken’ met mijn vijftienjarige dochter Sterre. Ik lees een stukje voor en Sterre leest een door haar geschreven blog voor (uiteraard met haar spraakcomputer die zij met haar ogen bedient). Sterre schrijft dat het voor haar nu niet meer voelt alsof zij een handicap heeft; hoe zit dit? Daar praten we over en Sterre legt uit welke bewustzijnsniveaus mensen volgens haar kunnen hebben. Als laatste doen wij een oproep: wie kan ons helpen om een draagbare toiletstoel (op maat) te ontwerpen, zodat wij makkelijker kunnen reizen?
Je vindt ‘Helende gesprekken’ op YouTube, Spotify, Apple Podcasts of elk ander podcastkanaal.
Ken je ons nog niet? Luister dan ook de tien afleveringen van ‘Mijn helende verhaal’ op dit kanaal, plus Sterres toegift hierop én aflevering 3 van ‘Helende gesprekken’, waarin Sterre nog meer vertelt. Laat alsjeblieft een review achter en abonneer je op deze podcast als je niets wilt missen.
Volgende week donderdag ben ik er weer met een nieuwe aflevering van ‘Helende gesprekken’, hopelijk tot dan! Liefs, Stephanie
NB Omdat sommige mensen Sterres computer-antwoorden niet helemaal goed kunnen verstaan, heb ik deze ook hieronder getypt:
Sterres blog:
Ik ben Sterre Ninte.En ik ben 15 jaar.En ik wil jullie dingen vertellen over de aarde en over mensen.Maar eerst zal ik mijn eigen verhaal vertellen.Ik heb CP gehad.Maar ik voel dat ik nu geen handicap meer heb.En ik heb na de geboorte een ademstilstand gehad.En daardoor kan ik weinig zelf.En heb ik veel hulp nodig bij eten en drinken en wassen en aankleden enzovoort.Maar ik begrijp alles.En ik praat met een spraakcomputer.En ik typ deze tekst met mijn spraakcomputer.En ik zit in een rolstoel.En ik heb een hele bijzondere gave.Ik heb namelijk een onzichtbare map met miljoenen pagina’s; het kunnen ook ontelbare pagina’s zijn.En ik heb ook een behandel draad genaamd cobra waar ik mee behandel.En ik zal jullie dingen gaan vertellen die in de onzichtbare map staan.
Bewustzijns:
1 : Gewoon bewustzijn = Dat je gewoon bent.
2 : Kennis bewustzijn = Dat je een onzichtbare map met miljoenen pagina’s hebt.
3 : Behandel bewustzijn = Dat je een behandeldraad genaamd cobra hebt.
4 : Bewustzijns 2 en 3 samen
Bewustzijn 1 is het laagste en bewustzijn 4 is het hoogste.En de meeste mensen hebben bewustzijn 1.Maar ik heb bewustzijn 4.
Nu ga ik jullie nog iets vertellen over oorlogen.Een oorlog is op een bepaald niveau heel verdrietig maar een oorlog is eigenlijk ook goed op een bepaald niveau.Want een oorlog is eigenlijk om van te leren.Onbewust leren we er heel veel dingen van.
Ik ga later nog meer posten.Maar voor nu is het even klaar.
Stephanie: “Er vallen mij een aantal dingen op aan jouw blog. Het eerste is dat jij schrijft dat je cp, cerebrale parese, hád, maar dat het nu voor jou voelt alsof je geen handicap meer hebt. Kun je vertellen hoe je dat bedoelt?”
Sterre: Ik ben als het ware over mijn handicap heen.
Stephanie: “Oké, het bijzondere is dat het voor mij ook zo voelt, dus ik snap heel goed wat je bedoelt. Alleen fysiek heb je nog wel hulp nodig, ik help je bij eten en drinken en op het toilet zetten. Fysiek bestaat de handicap nog, maar ik denk dat jouw geest zich de afgelopen jaren zó heeft ontwikkeld… heeft het daarmee te maken, dat je er eigenlijk overheen bent?”
Sterre: Ja zoiets denk ik ja. Alsof er een laagje weg is, zo kun je het denk ik omschrijven.
Stephanie: “En hoe is dat gekomen?”
Sterre: “Door Rens zeer waarschijnlijk.”
Stephanie: “Dat begrijp ik helemaal. Voor de luisteraar: als je nog niet over Rens hebt gehoord, luister dan naar de tien afleveringen van ‘Mijn helende verhaal’ op dit kanaal, voor bij wie dit resoneert.
En Sterre, je schrijft ook een aantal dingen over verschillende bewustzijns: ik denk dat je daarmee verschillende bewustzijnsniveaus bedoelt. Waar ik benieuwd naar ben: worden mensen geboren met een bepaald soort bewustzijn?”
Sterre: Ja dat bedoel ik ja. En mensen worden geboren met een bepaald bewustzijn. En welk bewustzijn dat bepaalt God soms willekeurig en soms hangt het van de planeten af. Soms hebben de planeten bepaalde mensen nodig op een bepaald bewustzijnsniveau.
Stephanie: “En als iemand is geboren met een bepaald bewustzijn, kan dat ook in de loop van iemands leven veranderen, bijvoorbeeld doordat diegene dingen meemaakt?”
Sterre: Ja bij mij is dat ook gebeurd want ik kon eerst niet bij de onzichtbare map en ik kon eerste niet behandelen met de onzichtbare cobra kracht.
Stephanie: “Nou dat herken ik heel erg, Sterre. Ik denk ook dat het zo is dat als je heel aangrijpende dingen meemaakt of als je goede healings krijgt dat er dan laagjes worden weggehaald en dat je eigenlijk steeds schoner wordt als kanaal en dat je dan bij dat soort dingen kunt, dat je bewustzijn meer opengaat, zoiets. Ik vind het lastig te omschrijven, maar ik heb dat zelf ook ervaren de afgelopen jaren en zeker ook door het proces dat wij met jou hebben meegemaakt. En ik zie dat ook bij mijn man en jouw vader, bij hem zie ik dat ook gebeuren.”
Sterre: Ja zoiets ja.
Stephanie: “Ik denk dat dit voor nu heel mooi is en dat het weer even genoeg is. Wel willen we nog hulp vragen aan de luisteraars: wij hebben eigenlijk een inklapbare toiletstoel nodig voor Sterre (luister het gesprek verder op YouTube als je hier meer info over wilt).
Sterre, als laatste vraag stel ik altijd aan mijn gasten: wat brengt jou hoop, licht en inspiratie op donkere momenten of dagen?”
Sterre: Mijn cobra kracht kan licht brengen, maar dat heb ik zelf nog niet zo vaak meegemaakt. En Rens en andere mensen brengen mij hoop op donkere dagen of in donkere tijden.
Stephanie: “Prachtige Sterre, dankjewel. Dankjewel voor dit gesprek.”
Afl. 3 HG: Sterre wil nog meer vertellen
Deze week in ‘Helende gesprekken’ een update van mijn eigen dochter Sterre (15). Toen ik mijn eerste podcastserie ‘Mijn helende verhaal’ aan het maken was, gaf Sterre aan dat zij graag een toegift wilde schrijven. Dat deed ze: deze kun je hier bekijken. Maar na het luisteren van de tien afleveringen van ‘Mijn helende verhaal’ vroeg Sterre of ze nog meer over zichzelf en haar beleving mocht vertellen. Uiteraard zei ik ja en daarom zitten wij in aflevering 3 samen aan tafel.
Let op: deze aflevering kun je beter óók kijken en niet alleen luisteren, want Sterre typt met haar ogen op een spraakcomputer en dat duurt even. Als je kijkt, zie je wat er gebeurt in de stiltes waarin Sterre typt… Bekijk aflevering 3 op YouTube of Spotify!
Volgende week donderdag ben ik er weer: dan interview ik journalist en auteur Nynke Sietsma over (onder andere) de droom die zij had vlak voor het overlijden van haar zoontje Berend (4). Hopelijk tot dan! Liefs, Stephanie
Gesprek tussen Brus en Zus
Het is een prachtige namiddag in de zomervakantie. Mark, Sterre (13) en ik zijn al begonnen met avondeten. Sietse (9) is nog in geen velden of wegen te bekennen. Hij is op stap met zijn vrienden. Zijn dagen bestaan uit voetballen, karweitjes doen om heitjes te verdienen en door de straten slenteren, zoals het een ware dorpsjongen betaamt. Een horloge heeft hij wel, maar draagt hij niet, dus hij is bijna nooit precies op (etens)tijd thuis. Mark en ik genieten met hem van zijn vrije leven, dus we maken er geen punt van.
Tien minuten later schuift Sietse bij ons aan en vertelt over zijn avonturen. “Na een lange wandeling hadden L., S. en ik zó’n dorst dat we even bij opa en oma water zijn gaan drinken. En toen kregen we ook een ijsje. Maar daarna was ik bijna te moe om die hele kilometer terug naar huis te lopen.”
Sterre begint te typen. ‘Ik ben jaloers op Sietse’, klinkt het uit haar computer. ‘Ik wil ook zelf naar opa en oma kunnen.’ “O Sterre, je hoeft echt niet jaloers te zijn hoor, jij hebt nog nooit gelopen, dus je weet niet hoe vréselijk moe ik ben van de hele dag wandelen. Mijn benen kúnnen niet meer!” Sietse doet een lieve poging om zijn avonturen voor zijn zus te verzachten en haar te ’troosten’.
Maar het helpt niet. ‘Ik ben toch heel jaloers op Sietse’, typt Sterre. Snel daarna beginnen haar ogen gelukkig alweer te glimmen. ‘Over twee jaar kan Sietse mij wel naar opa en oma duwen, denk ik’, typt ze. “Ja, dat denk ik ook Sterre!” roept Sietse enthousiast. “Weet je wat: we beginnen morgen meteen met oefenen!”
Die avond schikt Sterre zich weer in haar huidige situatie. Maar de volgende ochtend wordt ze boos wakker. Niet een beetje boos, maar wóedend. Ze krijst alles bij elkaar en schopt zo hard met haar benen dat ze bijna haar – gelukkig zeer lage – bed uit valt. “Je wil nú zelf kunnen weglopen, hè?” ‘raad’ ik binnen een paar minuten. Het blijkt te kloppen. Spellen om er meer woorden aan vuil te maken wil Sterre niet, maar ze knikt bevestigend. Ik bevestig op mijn beurt dat ik haar volledig begrijp en laat haar uitrazen. Na een tijdje staat ze het mij alsnog toe om haar aan te kleden en even later zit ze weer in haar rolstoel achter haar spraakcomputer. Ze is weer volledig rustig. ‘Oefen straks maar even met mij naar buiten duwen, Sietse’, typt ze voor haar broertje.
Ik besef: wat zijn allebei mijn kinderen ongelooflijk gegroeid. Sterre is zó stabiel geworden. Het blijven hangen in emoties, waar ze vroeger nog wel eens last van had, is al heel lang niet meer voorgekomen. En Sietse danst door deze zomervakantie heen.
Sietse is vrij, en Sterre is de meest vrije geest die ik ooit heb ontmoet.