Papa (Mark) is twee nachten weg geweest. Naar zijn tante in Frankrijk. Het was hoog tijd: vorig jaar overleed Marks oom en hij had zijn tante sindsdien nog niet gezien (de crematie vond in zeer besloten kring plaats). Als gezin vonden we eerder geen ruimte om Mark de 700 kilometer tussen ons huis en dat van zijn tante te laten overbruggen. Nu, aan het einde van Marks zomervakantie, lukte dat alsnog.
Mark had het fijn en ik gunde het hem zó. En toch kon ik tegelijk niet wachten tot we weer met z’n vieren waren. Voor Mark en de kinderen gold hetzelfde.

Wij wijten het feit dat we niet langer dan een (werk- of school)dag zonder elkaar kunnen, aan wat we hebben meegemaakt tijdens en na Sterres geboorte. Als de dood van je kind zo dichtbij komt: dat verwijdert óf versterkt, vermoed ik. Het verbond ons dusdanig dat we onrustig worden als we niet bij elkaar in de buurt zijn. Even is prima (lees: bijtanken), maar langer, dan voelen we ons ontheemd. Allevier. 

Een andere moeder keek er laatst van op dat Sietse het spannend vond dat Mark en ik een keer twee dagen en een nacht alleen met Sterre naar Antwerpen gingen. Zij is zelf voor haar werk regelmatig een paar nachten van huis, waardoor haar kinderen heel ‘zelfstandig’ zijn.
Dat dit bij ons anders is, vind ik niet negatief. In eerste instantie waren het wellicht óók angst en zorg(en) die ons als gezin verbonden, maar dat is verleden tijd. We voelen vooral diepe zielsverwantschap. Nog een paar uur, dan komt papa thuis. De omhelzing zal niet van de lucht zijn. 

Alles is er. Alles wat je nodig hebt. Jaren geleden bracht Reiki-master Saskia mij deze wijsheid bij. “Stel: je behandelt een frozen shoulder en je voelt dat deze water nodig heeft om te helen, dan visualiseer je water en laat dit door de schouder stromen”, zei ze. Uit eigen ervaring weet ik inmiddels dat dit klopt. Waar je ook naar op zoek bent, energetisch is alles binnen handbereik. 

Gebrek en tekort bestaan alleen in (angstige) gedachten. Overvloed is voorhanden. Zie je het (nog) niet? Kijk dan eens met andere ogen (om je heen). Of nog beter: sluit je ogen. Kijk in stilte; in het ‘donker’. Je ‘ziet’ dan vanzelf waar en hoe je verder kunt. Jouw antwoord zit in jezelf en komt vanzelf. 

Hoe laat je een situatie los waar je geen goed gevoel over hebt?
Moet je, zelfs als een gesprek niet de juiste helderheid bracht, het voorval toch proberen achter je te laten en gewoon ‘doorgaan met leven’? Jezelf toespreken dat ervan wakker liggen niemand verder helpt en je ondanks ‘ruis’ weer optimistisch richten op de toekomst? Je koest houden in plaats van opnieuw een poging doen om het onrecht met woorden te bestrijden? Meestal weet en voel ik wel wat wijsheid is, maar soms…
Vertrouwen, dat is vermoedelijk het toverwoord. Vertrouwen dat – al is het op een later moment – alsnog het juiste licht over de situatie zal gaan schijnen.