Rond mijn achttiende ontdekte ik de tijdschriftenwereld. En werd het mijn droom om ‘later’ hoofdredacteur te worden van een (groot) vrouwenblad. Niets leek me gaver dan dat.
Ruim tien jaar werkte ik aan die droom. Ik schreef columns voor Mijn Geheim, koos na het gymnasium een geschikte vervolgopleiding en liep stages bij Margriet en Vriendin. Ik freelancete erop los en vlak voordat ik was afgestudeerd, werd ik aangenomen als vaste journalist/redacteur bij Vriendin. Vierenhalf jaar later mocht ik chef redactie worden van Girlz!. Ik schreef, bladenmaakte en genoot dat het een lieve lust was. Het was een heerlijke tijd.

En toen begon het steeds iets meer te wringen. Inhoudelijk paste Girlz! mij minder als een jas dan Vriendin en langzaam maar zeker kwam ik wat losser van m’n werk.
En groeide mijn verlangen naar… Sterre. Zij riep mij, zo heb ik dat altijd gevoeld, dat zij er klaar voor was om (weer) te incarneren. Bij mij.

Mijn zwangerschap – vol voorgevoelens – en Sterres traumatische geboorte veranderden alles. Van mijn werk bleef ik maanden langer weg dan gepland. En eenmaal terug kon ik het niet meer. De redactie, waar ik eerder als een vis in het water was, voelde niet langer als mijn tweede thuis.

Dus gooide ik deels het roer om, al bleef ik schrijven. Als freelancer voor mijn geliefde tijdschriften, en boeken natuurlijk. 

Nu, op mijn achtendertigste, tien jaar na het verlaten van de tijdschriftenwereld, heb ik een bijzonder kinderboek geschreven.
Ik ben nog aan het uitzoeken wat de juiste weg en manieren zijn om het ‘in de markt te zetten’. Maar het komt er. En dat was een meisjesdroom van nog voordat ik wist dat er hoofdredacteuren bestonden.

Vandaag wordt onze Sterre 11 jaar.
Al vanaf het prille begin laat zij een ander licht schijnen. En wát voor een licht. Wij hoeven alleen maar te volgen…
Wat zijn we trots op en blij met hoe goed het met haar en ons gaat.
Wij wensen iedereen een stralend en schitterend 2020!

“Hoe oud is je dochter?”
De oppas van een vriendinnetje van Sietse staat voor de deur en ik heb haar net verteld dat Sietse een zus heeft.
  “Ze wordt bijna 11”, antwoord ik.
“Oh, dan heb je het nog net makkelijk, de moeilijkste tijd komt eraan”, zegt de oppas.
  In mezelf moet ik lachen, maar ik hou wijselijk mijn mond. Ik knik maar wat.

‘s Avonds vertel ik het voorval aan Mark.
  “Grappig eigenlijk, dat iemand er blind vanuit gaat dat elke (kinder)ontwikkeling hetzelfde verloopt”, zeg ik.
Deze keer knikt Mark. Wij dénken hetzelfde.

Voor ons waren de eerste jaren van Sterres leven verreweg het zwaarst. Voor haar ook, trouwens. Haar traumatische geboorte, hartverscheurende frustraties omdat ze alles wilde maar lichamelijk nog niets kon, de negatieve voorspellingen van artsen en ga zo maar door.

Pas sinds groep 4, of eigenlijk sinds Rens ruim drie jaar geleden op ons pad kwam, zit Sterre steeds beter in haar vel. En wij ook.
Het gaat nu ontzettend goed met ons. En ook over de toekomst hebben wij een heerlijk gevoel.