Mild mogen we zijn, tijdens deze crisis. Mild voor onszelf, en mild voor de ander. Mild qua wat we vragen en mild qua wat we verwachten, bedoel ik dan.

Gelukkig zijn veel mensen ook mild. Er ontstaan mooie initiatieven; nieuwe tekenenen van verbinding.
Dat is prachtig!

Maar… niet iedereen lijkt mild gestemd.
Zo sprak ik laatst een juf die vertelde dat verschillende ouders boos waren; op haar en op de school waar zij werkt.
Ik zag alleen maar een juf die alles deed wat binnen haar vermogen lag om haar leerlingen van een afstand les te geven, terwijl ze thuis ook nog haar eigen kinderen moest ‘vermaken’.

“Waar kunnen die ouders nou boos om zijn?” vroeg ik een andere, vorig jaar gepensioneerde juf.
“Oh, al heb ik hier niemand over gesproken, dat kan ik zó opsommen”, antwoordde zij ervaren.
“De één vindt dat er te weinig lesstof wordt aangeboden, de ander vindt het te veel, weer een ander vindt de instructies onduidelijk. En ga zo maar door.”
Tja. Blijkbaar is het extreem moeilijk om het voor iedereen goed te doen.

En dan alle ouders zelf. Wij geven onze kinderen nu plots fulltime thuisonderwijs, terwijl we ook nog moeten proberen om (tussendoor) ons eigen werk te doen. Eigenlijk is het niet reeël. Niet voor leerkrachten en niet voor ons.

Maar het kan (even) niet anders. En juist daarom pleit ik voor mildheid.
“Kalmte kan je redden”, zegt Mark altijd.
“Mild zijn ook”, voeg ik daar nu aan toe.

Lopen is één van mijn grootste hobby’s. Al jaren; als twintiger ontdekte ik SNP Natuurreizen en liep met vriendinnen en mijn ex door de prachtigste gebieden in België en Frankrijk. Gemiddeld zes uur per dag bossen doorkruisen en heuvels op en af klauteren, wat gaf dat een energie!

Veel later, na Sterres geboorte, raadde onze vriendin Anja Mark en mij aan om te (blijven) wandelen.
“Als je loopt, verwerk je”, zo luidde haar devies. Ook Mark ontwikkelde toen de liefde voor lopen en sindsdien maken we samen zo vaak mogelijk de mooiste rondes door onze buurt.

Ironisch is het wel, want Sterre kan natuurlijk niet lopen. Soms kijken Mark en ik verlekkerd op internet naar wandelreizen door de indrukwekkendste buitenlanden. “Over een paar jaar…”, zeggen we dan.
Als de kinderen ouder zijn, gaan we zeker op verdere loopreizen. Wie er dan voor Sterre zorgt, dat weet ik nog niet. Komt tijd, komt raad, daar geloof ik in.

Tot het zover is, lopen wij verder door ons geliefde Waterland. Want de meditatieve kadans waar je in terechtkomt als je simpelweg je ene voet voor de andere zet en maar dóórgaat, daar zijn we allebei behoorlijk aan verslaafd.

Pittig was het, de afgelopen week. Met een flink zieke Sietse (6 dagen koorts, hoesten, overgeven; Corona of niet, that’s the question) het thuisonderwijs aan Sterre geven. Gelukkig is thuisonderwijs voor ons niets nieuws, dat heb ik Sterre de afgelopen jaren veel vaker gegeven.

De échte Corona-angst hadden we trouwens al gehad, een week eerder. Sterre was een paar dagen verkouden en hoestte, en toen hoorden we dat iemand van haar school, met wie Sterre uitgebreid contact had gehad, positief was getest. Of Sterre ook Corona heeft gehad, daar komen we waarschijnlijk nooit achter, maar het zou me niet verbazen.

Maar ik denk nu eigenlijk niet aan ons. Ik denk aan de mensen die het écht zwaar hebben. In Brabant, in Italië, in de zorg, in andere vitale beroepen. Ik denk aan iedereen die hard wordt getroffen door deze voor velen onverwachte crisis. En in het bijzonder denk ik aan ouders van kinderen die nog zorgintensiever zijn dan onze Sterre. Want veel van deze ouders moeten nu alle zorg en hulp zelf leveren.
Ik hoop dat de mensen aan wie ik denk lichtpunten op hun pad mogen (blijven) zien.