’s Avonds in bed doet mijn zoon de mooiste uitspraken.
Op maandag, donderdag en zondag ga ik met hem mee naar boven. De andere avonden doet Mark dat; Sterre helpen we in omgekeerde volgorde.

Vast ritueel na het tanden poetsen is voorlezen. De laatste maanden zijn met name Siets en ik helemaal into Roald Dahl. Sjakie en de chocoladefabriek, Sjakie en de grote glazen lift, De tovervinger… Sietse vindt al Dahls – vaak absurdistische – hersenspinsels geweldig. En ik vind het heerlijk om de boeken uit mijn jeugd met hem te herontdekken. Op het moment zitten we middenin de GVR, en Daantje de Wereldkampioen wacht al op ons…

Zodra een hoofdstuk uit is, begint ‘het kletsen’. Dat is natuurlijk geen vaste afspraak: dat brengt de intimiteit van de avond en het bed vanzelf met zich mee.
“Mama, de dag van jouw begrafenis…”, begon Sietse laatst.
“Ik zal er wel naartoe gaan, hoor. Maar het zal de ergste dag van mijn leven zijn.”
Ik zag het verdriet in zijn ogen bij de gedachte dat niets voor eeuwig is.
“Hopelijk laat die dag nog héél lang op zich wachten, schat”, antwoordde ik, terwijl ik probeerde het verdriet uit zijn ogen te kussen.
“Nu zijn we heerlijk met z’n tweeën.”
“Nee hoor, mama. Kijk maar”, zei Siets. “Het maanlicht is er ook!”
Triomfantelijk wees hij – gelukkig alweer op andere gedachten gebracht – naar een kier naast het gordijn, waar inderdaad een vaag strookje licht doorheen scheen. Nog van de zon, want het was een lange zomeravond, maar dat deerde niet.
“We zijn dus eigenlijk met z’n drietjes”, zei Sietse.

Even later, toen hij al bijna wegzakte in een diepe slaap, mompelde hij nog: “Ik wilde dat ik de nacht kon doorspoelen, net als een filmpje. Dan was het meteen weer ochtend.”
Ik glimlachte.
Ik wist dat hij dit niet zei omdat hij de nacht vreest, maar omdat hij altijd zóveel zin heeft in een nieuwe dag, vol nieuwe avonturen.
Doorspoelen? dacht ik, terwijl ik hem stevig tegen me aan drukte. Soms verlang ik het tegenovergestelde. Ik koester deze momenten zo, dat ik het leven liever even op pauze zou willen zetten.

Ze worden al groter, onze kinderen. Ik merk het aan alles.
Ze kunnen meer hebben, zijn minder snel moe. En waar Mark en ik ‘vroeger’ uren achtereen met Sterre moesten knutselen – lees: zij gaf met haar mimiek en de letterkaart aan wat, hoe en waar geknipt, geplakt en gekleurd moest worden en wij voerden dat met onze handen voor haar uit – vermaakt ze zich nu onvoorstelbaar goed zelf. Haar spraakcomputer vormt haar belangrijkste weg naar de wereld. Uren is ze bezig om onze familieleden via de mail zelfbedachte quizzen te spammen, te appen en wat al niet meer.
En waar we Sietse als kleuter nog overal bij moesten begeleiden, speelt hij nu heel veel buiten. Liefst komt hij niet eens binnen om tussen de middag een broodje te eten, maar dat ritueel houden we er toch echt in. Fantastisch en nieuw is het allemaal, tegelijkertijd. Een fantastische nieuwe fase, dus.

Er kan nu vanzelf meer. Zo waren we de afgelopen dagen in Antwerpen, waar Sterre therapie volgt bij TRAINM. Alle dertien therapie-keren hiervóór kwamen wij die stad verder niet uit. Ook prima, trouwens.
Maar deze keer hadden we tussendoor een uitje gepland: wandelen met Alpaca’s in het Zuid-Hollandse Brielle. Superleuk was het, alleen een lange dag én een flinke reis terug naar ons Antwerpse hotel. Kort gezegd: half tien ’s avonds rolden we pas weer uit de auto. Normaal zijn wij als gezin nogal van de klok: we gaan vroeg naar bed en staan vroeg op (dat laatste deed ik altijd al, en Mark sinds we kinderen hebben ook). Nu werd het later.
De volgende dag had Sterre om 09.10 uur therapie. Die ochtend werden Sterre en ik wakker van gebons op onze hoteldeur. Het waren papa en Sietse, die in de kamer naast ons logeerden. Het bleek 08.15 uur. We hadden ons allevier verslapen. Dat gebeurde nooit eerder.

Voor het eerst in 11,5 jaar hadden wij eigenlijk weer een wekker nodig. Ik schreef het al: onze kinderen worden groter…

De mooiste boeken. Thee. Huub van der Lubbes liedjes.
Healing. Chocolade. Huub van der Lubbes gedichten.
De ontroerendste reacties van lezeressen. Sushi. Huub van der Lubbes geruststellende bestaan.

Deze dingen troosten en raken mij zo, resoneren in mijn ziel; het zijn schoten in de roos.
Als ik er even doorheen zit, helpt de gedachte hieraan meteen. Twijfel ik een moment aan de zin van het bestaan en wat ons overkomt, dan denk ik aan mijn ‘rakers’ en voel dat werkelijk niets voor niets gebeurt. Dat alles, hoe naar sommige details ook mogen lijken, precies gaat zoals het moet…