Ze worden al groter, onze kinderen. Ik merk het aan alles.
Ze kunnen meer hebben, zijn minder snel moe. En waar Mark en ik ‘vroeger’ uren achtereen met Sterre moesten knutselen – lees: zij gaf met haar mimiek en de letterkaart aan wat, hoe en waar geknipt, geplakt en gekleurd moest worden en wij voerden dat met onze handen voor haar uit – vermaakt ze zich nu onvoorstelbaar goed zelf. Haar spraakcomputer vormt haar belangrijkste weg naar de wereld. Uren is ze bezig om onze familieleden via de mail zelfbedachte quizzen te spammen, te appen en wat al niet meer.
En waar we Sietse als kleuter nog overal bij moesten begeleiden, speelt hij nu heel veel buiten. Liefst komt hij niet eens binnen om tussen de middag een broodje te eten, maar dat ritueel houden we er toch echt in. Fantastisch en nieuw is het allemaal, tegelijkertijd. Een fantastische nieuwe fase, dus.

Er kan nu vanzelf meer. Zo waren we de afgelopen dagen in Antwerpen, waar Sterre therapie volgt bij TRAINM. Alle dertien therapie-keren hiervóór kwamen wij die stad verder niet uit. Ook prima, trouwens.
Maar deze keer hadden we tussendoor een uitje gepland: wandelen met Alpaca’s in het Zuid-Hollandse Brielle. Superleuk was het, alleen een lange dag én een flinke reis terug naar ons Antwerpse hotel. Kort gezegd: half tien ’s avonds rolden we pas weer uit de auto. Normaal zijn wij als gezin nogal van de klok: we gaan vroeg naar bed en staan vroeg op (dat laatste deed ik altijd al, en Mark sinds we kinderen hebben ook). Nu werd het later.
De volgende dag had Sterre om 09.10 uur therapie. Die ochtend werden Sterre en ik wakker van gebons op onze hoteldeur. Het waren papa en Sietse, die in de kamer naast ons logeerden. Het bleek 08.15 uur. We hadden ons allevier verslapen. Dat gebeurde nooit eerder.

Voor het eerst in 11,5 jaar hadden wij eigenlijk weer een wekker nodig. Ik schreef het al: onze kinderen worden groter…

De mooiste boeken. Thee. Huub van der Lubbes liedjes.
Healing. Chocolade. Huub van der Lubbes gedichten.
De ontroerendste reacties van lezeressen. Sushi. Huub van der Lubbes geruststellende bestaan.

Deze dingen troosten en raken mij zo, resoneren in mijn ziel; het zijn schoten in de roos.
Als ik er even doorheen zit, helpt de gedachte hieraan meteen. Twijfel ik een moment aan de zin van het bestaan en wat ons overkomt, dan denk ik aan mijn ‘rakers’ en voel dat werkelijk niets voor niets gebeurt. Dat alles, hoe naar sommige details ook mogen lijken, precies gaat zoals het moet…

Een ode aan het schrijven. Die wil ik nu graag schrijven.
Want al toen ik nog klein en bang was, hielp schrijven mij uit de brand. Ik deed niets liever dan verwoorden, met een pen vast in mijn hand. Van vreugde tot verdriet, van schaamte tot… wat eigenlijk niet? Álles kon ik delen.
En of er nou niemand meelas of zovelen, dat maakte eigenlijk niet uit. Schrijver zou ik worden, dat was al heel jong mijn besluit.

Nu ben ik dan zover en biedt schrijven nog steeds houvast. Het geeft mij zoveel toekomst, er is niets wat beter bij me past. Mijn nieuwe boek dat komt eraan en ondertussen borrelt het alweer. Het volgende verschijnt in mijn hoofd, zo gaat het keer op keer. Als ik denk aan later, zie ik een stapel door mij geschreven boeken staan. Want woorden heb ik meer dan zat en pennen, daar kom ik vast wel aan.