Wat een toestand. Afgelopen maandag kwamen wij net bij Sterres therapeut in Nijmegen vandaan toen we hoorden over de op handen zijnde harde lockdown. Ik schoot meteen in de regelmodus.
Sterre is in de kerstvakantie jarig, dus ze zou aanstaande vrijdag op school trakteren. Maar de scholen moesten dinsdagmiddag al dicht, dus snel uitdeelspullen kopen, zodat Sterre haar verjaardag eerder kon vieren. Sietse z’n kerstviering werd naar voren gehaald, dus gauw zijn nette kleren bij elkaar zoeken. En ík had deze week volop werkafspraken staan, dus vlug verplaatsen wat ik kon en oppas regelen voor de uren die ik echt zou moeten maken, terwijl de kinderen onverwacht niet meer naar school mogen.
Ik zit middenin de promotiefase van ons nieuwe boek ‘brus en zus’. Heb daar nog zoveel plannen en ideeën voor, maar natuurlijk weet ik: gezondheid is het belangrijkst. En als we tot stilstand worden geroepen, dan is dat zeker niet voor niets…
Dus ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mee te bewegen. Me aan te passen en flexibel te zijn. Ik duik straks in alle instructies die we gisteren meekregen van zowel Sterres als Sietses school. Over het gebruik van Google Meet, Classroom, Zuluconnect, Teams en meer digitale namen waar ik vóór de eerste lockdown nooit van had gehoord. En waar ik me nu weer in moet verdiepen, om mijn geheugen op te frissen en te zorgen dat zowel mijn dochter als zoon straks klaar zijn om het onderwijs op afstand te volgen. Alles komt goed, dat is al jaren mijn motto. Maar een toestand is dit wel.