Mild mogen we zijn, tijdens deze crisis. Mild voor onszelf, en mild voor de ander. Mild qua wat we vragen en mild qua wat we verwachten, bedoel ik dan.
Gelukkig zijn veel mensen ook mild. Er ontstaan mooie initiatieven; nieuwe tekenenen van verbinding. Dat is prachtig!
Maar… niet iedereen lijkt mild gestemd. Zo sprak ik laatst een juf die vertelde dat verschillende ouders boos waren; op haar en op de school waar zij werkt. Ik zag alleen maar een juf die alles deed wat binnen haar vermogen lag om haar leerlingen van een afstand les te geven, terwijl ze thuis ook nog haar eigen kinderen moest ‘vermaken’.
“Waar kunnen die ouders nou boos om zijn?” vroeg ik een andere, vorig jaar gepensioneerde juf. “Oh, al heb ik hier niemand over gesproken, dat kan ik zó opsommen”, antwoordde zij ervaren. “De één vindt dat er te weinig lesstof wordt aangeboden, de ander vindt het te veel, weer een ander vindt de instructies onduidelijk. En ga zo maar door.” Tja. Blijkbaar is het extreem moeilijk om het voor iedereen goed te doen.
En dan alle ouders zelf. Wij geven onze kinderen nu plots fulltime thuisonderwijs, terwijl we ook nog moeten proberen om (tussendoor) ons eigen werk te doen. Eigenlijk is het niet reeël. Niet voor leerkrachten en niet voor ons.
Maar het kan (even) niet anders. En juist daarom pleit ik voor mildheid. “Kalmte kan je redden”, zegt Mark altijd. “Mild zijn ook”, voeg ik daar nu aan toe.