De dag dat mijn oma overleed, was ik naar een inspiratie-evenement voor tijdschriftenmakers. Op mijn hakken die ik vlak daarvoor letterlijk had afgestoft, want sneakers draag ik nu eenmaal vaker sinds ik meerdere keren per dag kinderen naar school en clubjes breng en weer ophaal.
Was ik eigenlijk nog wel een tijdschriftenmaker? Ik wist het zelf niet.
Ik heb daar een opleiding voor gevolgd en het een tijd gedaan. Ooit begon ik als columniste, later werd ik freelancer, daarna journalist en redacteur in vaste dienst, vervolgens chefredacteur en uiteindelijk opnieuw freelancer. Schrijver ben en blijf ik altijd, maar had ik ook nog feeling met bladenmaken?
Op de inspiratiedag woonde ik lezingen bij, kletste met bekende gezichten, maar… ik voelde me niet helemaal op mijn gemak. De wereld van (online) strategieën; ik kon er niet (meer) goed bij. Ik pas juist steeds minder strategieën toe in mijn leven. Alles gaat steeds meer vanzelf. En ik loop automatisch, door wat ik dagelijks meemaak, over van inspiratie. Schrijven heeft me gelukkig nog nooit moeite gekost.
Mijn hakken knelden steeds meer, en toen zag ik in een korte pauze dat Mark twee keer had gebeld. Oma is overleden, wist ik. De laatste lezingen besloot ik te skippen. In de metro stelde ik vast dat ik bladenmaken nog altijd fantastisch vind, maar zelf alleen in staat ben om content te produceren die rechtstreeks vanuit mijn hart komt. Thuis schoof ik mijn hakken weer achterin de kast. Een tekst schrijven voor de begrafenis van mijn oma, dat stond mij nu eerst te doen.