Het is de mooiste, afschuwelijkste én meest indrukwekkende documentaire die ik ooit heb gezien: For Sama. Vorige week keek ik ‘m, maar liefst twee avonden achter elkaar. En wat ben ik geraakt door het verhaal van journaliste Waad Al-Kateab, haar man Hamza en hun dochtertje Sama. Vanuit hun stad Aleppo filmde Waad de oorlog in Syrië ‘van binnenuit’. Het resultaat is hartverscheurend én enorm inspirerend tegelijk.
De inspiratie die ik eruit haal, komt voort uit het feit dat Waad en Hamza voortdurend hun hart volgen. Tegen alle ratio en andermans verwachtingen in, blijven zij in Aleppo. Na een kort familiebezoek in het buitenland, keren ze zelfs tóch weer terug naar hun eigen stad, terwijl de kans groot is dat ze daarmee hun dood tegemoet treden. Maar deze dappere mensen volgen hun intuïtie: ze voelen dat ze dáár moeten zijn. Waad om te filmen wat er gebeurt, om dit (later) met de rest van de wereld te delen. En Hamza om als arts zijn ziekenhuis – het laatste in Oost-Aleppo dat nog niet gebombardeerd is – draaiende te houden.
“Achteraf begrijp ik zelf niet dat we dit hebben gedaan”, zegt Waad. “Maar het voelde als de enige juiste weg.” Kies je ervoor om deze documentaire te kijken, dan laat-ie je waarschijnlijk nooit meer los.