Als dag en nacht verschillen ze, mijn kinderen. Dat merkte ik al vanaf het moment dat Sietse in mijn buik zat; toen al voelde het anders dan tijdens mijn zwangerschap van Sterre. Maar deze periode worden de verschillen nog eens uitvergroot, zéker op de dagen dat ik Sterre en Sietse thuisonderwijs geef…
Sterre is altijd ijverig. Het weekschema van haar juf neemt ze dan ook uiterst serieus. ‘Wat staat er vandaag op het programma?’ typt ze steevast na het ontbijt. Ze wil zelfs per se de tijden aanhouden die de juf heeft ‘voorgeschreven’. Ze klaagt niet, maar doet gewoon haar werk. Sietse daarentegen…
Mijn jongen, op school een uitblinker, is thuis lastig te motiveren. “Moet ik zóveel werk doen?” verzucht hij ’s ochtends. “Mijn handen kunnen niet nóg een woord schrijven, wanneer heb ik pauze?” Die vraag komt bijna elke paar minuten voorbij.
Soms lach ik om Sietses protest, soms kan ik m’n boosheid niet onderdrukken. Grappig genoeg hoeft Siets echt niet zoveel te doen; hij zit pas in groep 3. Sterre heeft als groep 7’er veel meer werk.
“In groep 3 hebben we geen stress”, zegt een van Sietse z’n juffen. Dat herhaal ik maar in m’n hoofd, als ik weer eens vanuit mijn tenen een truc moet verzinnen om Siets een paar bladzijdes te laten maken.
Hoe verschillend ook, één ding hebben mijn kids gemeen: hun harten kloppen even lief.