Als de bomen
ons verbinden
door weer in de
huiskamers
te staan

laten wij ons dan
niet meer verblinden
maar verzoenen

om samen
echt heel erg samen
voor lieve vrede
op aarde te gaan.

Hoe lief zij is: met geen pen te beschrijven.

Hoe lief hij is: niet te vangen in een tekst.

Hoe lief zij zijn: onze kindjes.

En dat geldt eigenlijk voor álle kinderen. Groot of klein: koester ze met heel je hart.

Ik wil de mooiste dingen maken
Ik wil de liefste mensen zien
Ik hoop anderen te raken
en te inspireren ook, misschien

Ik hunker verlangend naar het leven
Ik wens veel kracht en overvloed
Ik wens eenieder licht te geven
en wie weet aan te zetten tot moed

Ik wil, hoop, hunker en wens
dat elk levend dier en mens
op een dag wellicht zal zien
dat niets toeval is, bovendien.

Wat is er fijner dan een boost levensenergie letterlijk en figuurlijk door je heen te voelen stromen, waardoor als vanzelf nieuwe, inspirerende plannen opborrelen?

Inspiratie
zit in alles
manifestatie
van energie
Leef, leer
groei en…
zie!

“Er was eens een heks
en zij deed toch veel geks”,
zo zeiden de mensen vol spot.

“Zij leefde niet in een huis,
maar in de natuur,
niet eens in een grot of een schuur.

Tussen muren van modder
en meubels van gras,
geen kelder, geen zolder,
geen tuin of terras.

Een bezem vlakbij
en wat kruiden langszij,
haar boeken en ketels
in een keurige rij.

Met de seizoenen,
slechts een enkel paar schoenen,
uitgelachen door velen,
maar minstens zo blij.

En als iemand eens vroeg:
‘Zeg, heb jij zo écht genoeg?’
Dan zei deze heks
nog iets lang niet zo geks:

‘In mijn hart en hoofd
heb ik alles dichtbij.
De natuur geeft mij liefde,
maak je geen zorgen om mij.

En als ik iets mis,
weet ik dat het er ís.
Ik tover het daar
zonder mitsen of maar.
Ik red mezelf en jullie:
jullie hebben elkaar.'”