Oma

Wat houdt ze het lang vol. Mijn oma. Ze is al wekenlang ‘aan het sterven’. Geboren in 1930, langzaam afscheid aan het nemen sinds 2019 en nu ademt ze zelfs nog in de tweede maand van 2020. We hadden niet verwacht dat ze vandaag nog zou leven.

Wie was zij? Een actievoerder: waren er plannen die volgens haar het daglicht niet konden verdragen, dan sprong zij in de bres en streed ze tegen ‘het onrecht’. Streng voor zichzelf: “Elk pondje komt door het mondje”, zei ze altijd.
Lief en taai tegelijkertijd, dat ook. Lief in de zin dat ze altijd vroeg hoe het met ‘de ander’ was. Tot op het laatst beleefd en belangstellend. En tot op het laatst taai, met een lichaam dat het leven stapje voor stapje steeds iets meer loslaat. Zoals ze het altijd heeft gewild, eigenlijk.

En wie ís en blijft ze? Moeder van drie kinderen, oma van vier kleinkinderen en omi van vier achterkleinkinderen (de vijfde zit nog in de buik van mijn schoonzus).
Ze is de oma van wie ik dankbaar ben dat ik haar 38 jaar heb ‘gehad’.