Gisteravond was Karin Bloemen te gast bij Jinek, om te vertellen over de verfilming van het boek Maar buiten is het feest. Dit door Arthur Japin geschreven boek is gebaseerd op Karins jeugd, waarin zij werd misbruikt door haar stiefvader. Zelf schreef Karin er later ook nog een boek over: Mijn ware verhaal.
Een verhaal zo heftig dat het iedereen raakt, dacht ik. Daarom raakte het mij des te meer dat ik Karin (weer) hoorde vertellen dat er nog steeds mensen zijn die het niet ‘begrijpen’. Die uitspraken doen zoals: “Is het nou niet eens klaar met dat praten over die incest?”
Hoewel de onderwerpen ‘incest’ en ‘het krijgen van een gehandicapt kind’ net zomin met elkaar zijn te vergelijken als we leed en pijn kunnen meten, zie ik toch een overeenkomst. En wel op het gebied van dit soort niet-empathische reacties.
“Moet zij nou wéér over haar gehandicapte kind schrijven?” Dat verwijt werd – naast gelukkig héél veel fijne reacties, die goud waard zijn! – ook ooit aan mij geadresseerd. Tja…
Sommige verhalen zijn zo allesomvattend, die gaan altijd (in steeds weer nieuwe fases) door. Hoe oud je ook mag worden. En hoe goed het ook met je mag gaan. En zelfs van generatie op generatie; trauma’s verdwijnen niet zomaar uit families…
En al kan ik me voorstellen dat dingen moeilijk invoelbaar zijn als je ze niet zelf hebt meegemaakt: laten we in ieder geval probéren om empathie te tonen voor ‘de ander’. Volgens mij maakt dat de wereld een stuk mooier. Toch?