Een ode aan het schrijven. Die wil ik nu graag schrijven. Want al toen ik nog klein en bang was, hielp schrijven mij uit de brand. Ik deed niets liever dan verwoorden, met een pen vast in mijn hand. Van vreugde tot verdriet, van schaamte tot… wat eigenlijk niet? Álles kon ik delen. En of er nou niemand meelas of zovelen, dat maakte eigenlijk niet uit. Schrijver zou ik worden, dat was al heel jong mijn besluit.
Nu ben ik dan zover en biedt schrijven nog steeds houvast. Het geeft mij zoveel toekomst, er is niets wat beter bij me past. Mijn nieuwe boek dat komt eraan en ondertussen borrelt het alweer. Het volgende verschijnt in mijn hoofd, zo gaat het keer op keer. Als ik denk aan later, zie ik een stapel door mij geschreven boeken staan. Want woorden heb ik meer dan zat en pennen, daar kom ik vast wel aan.