Gemis

Wat was er veel, de afgelopen acht weken.
De eerste zes weken was er voor mij de combinatie van fulltime voor de kinderen zorgen én hen thuisonderwijs geven. Er was angst (toen Sietse en ik flink ziek waren), er was verdriet (omdat – behalve Mark – niemand mij kon helpen), er was boosheid (omdat ik me in de steek gelaten voelde), er was stress (van uren schoolwerk begeleiden op twee verschillende niveaus) en er was onrust (door het tijdelijk laten schieten van mijn eigen werk).
Daarna volgden twee vakantieweken, toen was er vanzelf wat minder.

En nu mogen Sterre en Sietse weer naar school. Tenminste: voor twee dagen in de week, dan. Sterre op dinsdag en donderdag, Sietse op maandag en donderdag. Gelukkig komt één dag overeen.

Nu is er blijdschap, zou je denken. En opluchting, wellicht.
Maar wat is er het meest? Gemis, gek genoeg…

Gemis, zo voel ik dat. Want ondanks die momenten waarop ik bang, verdrietig, boos, gestrest of onrustig was, waren mijn kinderen al die weken dichterbij dan ooit. Waren wij als gezin zó samen. Leek de buitenwereld vol verwachtingen heerlijk ver weg. En al zijn Mark en ik sinds Sterres geboorte sowieso al veel meer op elkaar aangewezen dan andere gezinsleden, waardoor dit voor ons ‘minder anders’ was dan voor anderen: wat heb ik óók van deze periode genoten.

Er was namelijk tegelijkertijd zóveel liefde, zoveel vertrouwen, zoveel geluk, zoveel lol en zoveel ontwikkeling.
“Jij was toch ook een leuke juf, mama”, zo vatte Sietse het gisteravond in bed samen.

Het is tijd om mijn kinderen langzaam weer wat meer los te laten. En hoewel de ruimte me trekt, mis ik ze nu al.